Historia zupełnie nie pasujących do siebie ludzi. Od początku widać między nimi zgrzyt, a
jednak brną w to wszystko bez sensu.
Gdyby nie scena śniadania bohatera, uznał bym ten film za stracony. Na koniec pasowała
by piosenka Dżemu "W życiu piękne są tylko chwile". Właśnie takie chwile jak to bzdurne
śniadanie z przyjaciółmi. A później wszystko się zmienia. Nie wiem czy w tym przypadku na
lepsze.
Najbardziej brakuje mi w tym filmie optymizmu. Wprawdzie przebija tu kilka jego przejawów
w postaci niedocenianych pasji bohaterów ale wszystkie te przejawy tłamszone są ich
pogonią za materią.
I jeszcze to okropne miasto w tle. Amerykańskie miasta oglądane z bliska mają w sobie coś
odpychającego.
Film niezły ale jako diagnoza. Brakuje lekarstwa.