"The Life Aquatic with Steve Zissou" to trzeci film Wesa Andersona, jaki udało mi się obejrzeć. I jest to zdecydowanie najlepszy jego film. Reżyser dojrzewa artystycznie, cyzeluje swój przedziwny, mocno specyficzny styl. Już we wcześniejszych projektach Anederson dał się poznać jako twórca intrygujący. Jego filmy to w zasadzie komedie, jednak komedie bardzo nietypowe. Dziwaczny, mocno abstrakcyjny humor może wiele osób odstręczać. Ciepło zwyczajnej zabawy jest u niego nierozerwalnie związane z ciętą ironią i niezwykłą spostrzegawczością. W najnowszym filmie udało mu się to wszystko wznieść na wcześniej nieosiągalny poziom. "The Life Aquatic..." nastręczać może kłopotów już przez swoją formę, która ostro kontrastuje z treścią. W filmie pełno jest obrazów surrealistycznych, żywcem wyjętych z marzeń sennych (tęczowy konik morski). Trzeba bacznie obserwować ekran, bo reżyser co chwilę zaskakuje dziwacznymi, niespodziewanymi, absurdalnymi scenami w tle. Jednocześnie treść filmu jest jak najbardziej poważna. To opowieść o dojrzewaniu dorosłego człowieka. To sprytna, przewrotna i bardzo trafna historia o współczesnym życiu pozbawionym korzeni, pozbawionym rzeczywistej bliskości zastąpionym pozorami, fałszem. Anderson znakomicie konfrontuje treść z formą tworząc zaskakujące wręcz sekwencje (jak pierwszy wywiad Jane ze Stevem, Jane stawia tam poważne pytania, a w tle widać wygłupiającą się orkę). Pozory i złudzenia tworzone przez bohaterów prowadzą od jednej absurdalnej sytuacji do drugiej. Tak samo pozory i złudzenia tworzone przez reżysera prowadzą od jednej zabawnej sceny do drugiej.
"The Life Aquatic..." to niezwykle inteligentne kino. Szkoda tylko, że nie ów surrealism zbyt wiele osób może do filmu zniechęcić. Na mnie film zrobił niesamowite wrażenie. Po słabszym "The Royal Tenenbaums" Anderson nakręcił film, do którego porównywane będą jego wszystkie następne projekty.