Żona mnie namówiła, a potem przepraszała. Nuda praktycznie od pierwszych klatek. Miał być jak "Zmruż oczy" - artystycznie i przepełniony refleksją. Tymczasem widz dostaje dłużyznę, po której nie ma nad czym myśleć, a po niej następną dłużyznę i tak praktycznie do końca. Może film mógłby się jakoś obronić w 1990 roku, kiedy eutanazja, depresja (tu samobójstwo), aborcja i homoseksualizm nie był poruszany w każdym "nagradzanym, wybitnym" filmie. Największym zarzutem jest więc to, że nie ma tu jakiejkolwiek refleksji czy pytań. Goły manifest (żeby był "deszcz nagród").
Podsumowując:
- w kategorii "odmóżdżacz" - zdecydowanie wolę jak coś się dzieje
- w kategorii "artystyczny" - nienajgorszy, choć widziałem lepsze
- w kategorii "wyciskacz łez" - bida z nędzą
Także dotrwałem do końca, choć praktycznie po pierwszych 25 min. ogarnięty widz już wie wszystko. Uwzględniając "wielkie rozterki" Orfeusza, które osłodzą z 3 min. - kto mi odda godzinę mojego życia!!!