Tak z ciekawości - co złożyłoby się na tych 20 minut, które byś z filmu wyciął/wycięła?

Byłby bardziej skoncentrowany ten film. Skrócił/Skondensował bym ten początek.

Podobno w Cannes początek był nieco inny. Ekspozycja jest faktycznie długa, ale moim zdaniem ma swoją funkcję - Marianne oprowadza nas po zamku, dzięki czemu dowiadujemy się, kilku rzeczy - że mimo panującego w nim mroku budowla nie ma nic wspólnego z takim np, zamkiem Draculi, że życie w nim toczy się w żółwim tempie i prawie całkowitej izolacji od świata zewnętrznego, a przedłużający się znój malarki usiłującej się tam wreszcie dostać jeszcze wyraźniej podkreśla rolę malarstwa (sporo tam czysto fizycznej determinacji i poświęcenia, żeby te kawałki płótna do celu jednak zatargać).
Generalnie zamysł na ten film opiera się na bardzo niespiesznym dokładaniu do pieca, aż temperatura staje się nie do zniesienia (kulminacja następuje w scenie przy ognisku, wówczas po prostu czuć, że pewne rzeczy muszą się za chwilę wydarzyć, bo i my w fotelu widza odczuwamy już bolesne napięcie i trzeba dać mu ujście), dlatego patrzę na to w ten sposób, że nie mogło rozpocząć się od wysokiego C, tylko na najniższych, usypiających wręcz rejestrach.
Co nie zmienia faktu, że to tempo zabójczo wolne, więc mimo wszystko rozumiem, że może niektórych skutecznie zniechęcić lub wzbudzić wątpliwości, czy jest konieczne. :)
Sciamma przed projekcją na jednym z festiwali, wprowadzając widzów w film, powiedziała, że "desire is all about ancitipation" i mam wrażenie, że wszystko, co poprzedza pojawienie się na ekranie Heloise, jest już budowaniem tego napięcia - jej portret zaczyna się tworzyć (zaryzykowałabym tezę, że pierwszy z malowanych tu portretów, nie w wymiarze fizycznym oczywiście, jest portretem zmarłej siostry) na długo przed ujawnieniem nam jej rzeczywistego oblicza. I mam wrażenie, że początek też na to pracuje.