Nie wierzyłem, do filmu podchodziłem bardzo sceptycznie. Jak się okazało całkiem niesłusznie, film wciągnął mnie jak bagno. Od razu trzeba zaznaczyć nie jest to tytuł dla każdego, jest to kino artystyczne, pewnego rodzaju slow cinema, żądni akcji widzowie zanudzą się tutaj na śmierć, bo akcji nie ma tu prawie wcale. Jest za to obraz i to w każdym możliwym znaczeniu tego słowa. Nie tylko jedna z głównych bohaterek jest portrecistką, portrecistkami są zarówno pani reżyser jak i pani operator. Mamy tu więc obraz w obrazie w którym powstają obrazy. Brzmi enigmatycznie? Może i tak, ale to jest właśnie sedno i siła tego filmu. Pani reżyser w niesamowity sposób portretuje główne bohaterki, to w jaki sposób uchwyciła targające nimi emocje robi piorunujące wrażenie. Natomiast pani operator przepięknymi kadrami portretuje nie tylko pracę pani reżyser, ale też całą tą niezwykłą opowieść, tworzy portret nierealnie klimatyczny, wręcz mistyczny. A same główne bohaterki, to niewątpliwie aktorstwo wysokiej próby. Oby powstawało jak najwięcej tego rodzaju kina artystycznego.