Cudny, sielski film, w którym główne role odgrywają czeskie piwo i czeska "pohoda". Obejrzałam z rozrzewnieniem na twarzy i w sercu. Choć muszę przyznać, że czytałam wcześniej opowiadanie Hrabala i nie obyło się bez pewnej dozy rozczarowania.
Ktoś to napisał, że warto obejrzeć film dla samej Vasaryovej. Owszem nie można jej odmówić urody. Ten tyłeczek i piersi to czysta poezja. Jednak sama postać to dla mnie ogromny zawód. Zupełnie inaczej ją sobie wyobrażałam czytając książkę. Jako nieokrzesane dziewczę, które robi "rzeczy, o których normalni ludzie boja się choćby pomyśleć". Jako małą diablicę z rozwichrzoną grzywą pełną młodzieńczego uroku. Jako rozchichotaną trzpiotkę, która swoimi swawolnymi wybrykami odbiera cierpliwość mężowi, do tego stopnia, że wolałby ją widzieć kaleką, bo wie, że przyzwoita kobietą już nigdy nie będzie. A tu? Przykładna żona zapięta po szyje, w nobliwym koczku krząta się po domu. Dla mnie niewiele miała z przaśnej, ale jakże czarującej Maryśki. Jedynie w scenie z kominem była przekonująca z tymi, bosymi, brudnymi stópkami. Ciekawe jak Hrabalowi spodobało się to filmowe wcielenie Marychny. Tego się już niestety nie dowiem...