może wskutek dygotu ze śmiechu (bo w przerwie reklamowej projekcji tego filmu dawałem gwiazdki) omsknął mi sie kursor i dałem nie 9, gdyby przyłożyć miarkę, lecz 10, ale tego grzechu nie żałuję. Płakałem rzewnym śmiechem niemal w każdej minucie tego filmu. Bo kiedy skończyła się scena z Azjatą, służącym Clouseau, jak zwykle próbującym męstwa i umiejętności karate inspektora, to pojawił się Dreyfus, który zasługuje zresztą nie tylko na pomoc psychiatryczną, tak poraniony jest przez "problem Clouseau", ale i na osobne studium, jak udało się H. Lomowi, odtwórcy postaci Dreyfusa, dorównać komizmem genialnemu w końcu Sellersowi.
Co do Sellersa - nie jestem w stanie przeanalizowac fenomenu tego aktora, który jest może najlepszym filmowym komikiem w 2.połowie XX wieku, a swoją drogą jedyny aktor podobny do niego stylem gry, skalą talentu, vis comica, a nawet wyglądem, to moim zdaniem nasz... Bogumił Kobiela. Szkoda, że obaj zbyt krótko żyli.