Reżyser, John Frankenheimer, jest oldskulem. Nie wiem, czy stworzył "Opowieści z Krypty". Nawet jeżeli, to prawie każdy odcinek był wyreżyserowany przez kogoś innego, więc nie wiem, czy Frankenheimer miał taką samą koordynację nad serialem, jak nad filmem. Odnośnie ciągnięcia się, to zależy od punktu widzenia. Dla mnie "Ronin" to genialne połączenie kina akcji z kinem mówiącym coś więcej o dzisiejszych czasach, zwłaszcza o przemianach politycznych w Europie. Polityka jest jednak bardziej subtelnie zawoalowana i domyślna niż wyłożona kawa na ławę, jak w naszych "Psach". Stąd scenki z opowieścią o Roninach w epizodzie z Lonsdalem, czy motywy sprawdzania refleksu Beana i Skarsgarda, które mogą wydawać się dłużyznami, dla mnie są właśnie najciekawsze. Sama końcówka, z licznymi zwrotami akcji o 180 stopni, jest dla mnie czymś z pogranicza pastiszu kilku gatunków, kina akcji, dreszczowca politycznego, a nawet czegoś w rodzaju posttarantinizmu a'la "Wściekłe Psy" (kto nie zapomni Tima Rotha, zrozumie aluzję), bynajmniej jednak nie uważam jej za przydługą. Nawet ewentualne zastrzeżenia do długich pościgów samochodowych zbyłbym uzasadnionym sentymentem Frankenheimera do świetnych pogoni (kto nie pamięta Hackmana biegnącego za trolejbusem z "Francuskiego Łącznika 2"?).

Może i to są powody - to wszystko co opisałeś. Film ten nie działa jak kino familijne, w którym każdy znajduje coś dla siebie ;-) od początu do końca trwania filmu. Film ten fascynuje wąskie grono odbiorców gotowych do nadąrzania za skrajnymi zmianami formy.
Pozdrawiam.

OT

Jest oldskulem? Chyba raczej oldskulowcem, jeśli już.