Skłaniająca do refleksji opowieść o tym, że szczęście jest istotą wrażliwą, kruchą, która przychodzi nagle i niewiadomo skąd, niewiadomo dlaczego. I po to przychodzi, aby za chwilę odejść. Już może nie tak niespodziewanie, ale z pewnością pozostawiając po sobie trwały ślad, niejednokrotnie doprowadzający nas do łez, nie pozwalający, abyśmy do końca wszystko zrozumieli, który tęsknotą będzie nas budził w środku nocy. Tym śladem, w przypadku „Słodkiego listopada”, jest zapach, jaki kobieta zostawia na mężczyźnie, by każdy mógł zobaczyć (synestezja), że on do niej przynależy.
W filmie istota szczęścia jest ukazana z jednej jeszcze strony. Przychodzi bowiem do mężczyzny, który zdaje się mieć wszystko, a więc do tego, który nie ma problemu z poczuciem szczęścia, bo niczego mu nie brakuje. Czyżby paradoks? Nic bardziej mylnego. Ponieważ do życia tego człowieka przychodzi właśnie istota szczęścia, a nie jego namiastka. Sposób, w jaki on dotąd je pojmował był, żeby tak powiedzieć, atrapowy. Miało ono wobec tego formę ładnego pudełka, które jednak nic w sobie nie zawierało, nie miało żadnej treści. Potrzeba mu zatem było zrozumienia, na czym polegają „reguły gry”. I to zrozumienie przyszło, ale także, niestety, odeszło. Wiele jednak w tym dobrego. Bohater na pewno przeszedł swoistego rodzaju metamorfozę. Stał się kimś lepszym, nowym człowiekiem, potrafiącym dojrzeć to, co znajduje się ponad powierzchownością. Świadczą o tym poszczególne epizody filmu. A fakt, że szczęście, które miał na wyciągnięcie ręki, a, mimo to, nie stało się ono jego udziałem, przynajmniej nie w takim wymiarze jakby tego pragnął, uszlachetnił go. „Słodki listopad” to zatem opowieść o tym, że szczęście jest istotą delikatną, kruchą, która daje nam siebie poznać tylko poniekąd.