Tak chce się rzec po obejrzeniu filmu. Naczytałem się i nasłuchałem o nim wiele dobrego, nawet na Horror Online zebrał maksymalną ilość punktów – to ostatecznie zachęciło mnie do obejrzenia filmu. Przeważnie spotykałem się z pozytywnymi ocenami na temat tego filmu, jednak nie zabrało też głosów krytyki, czasami nawet bardzo ostrej. Nie zniechęcało mnie to jednak i usilnie zabiegałem o to, aby zobaczyć film. Pewnego dnia udało mi się obejrzeć u znajomego. Co mogę powiedzieć po obejrzeniu? Jak dla mnie, nie była to żadna rewelacja. Oczywiście gniotem także nie był, nie doznałem zbytnich dłużyzn, wszystko to, co zaprezentowane zostało w filmie, tworzyło spójną całość... Jednak czegoś mi zabrakło. Tyle się mówi o tym, jak to „Salò” szokuje – ja niczego takiego nie doświadczyłem. Może stałem się jak reszta współczesnej młodzieży, wychowanej na brutalnych grach komputerowych i filmach – niewrażliwy na to, co widzę na ekranie czy monitorze, a żeby cokolwiek poczuć, naprawdę muszę tego doświadczyć? Cóż, na pewno nie – mimo tego, że sam gram w te gry i oglądam te filmy, jestem człowiekiem uczuciowym, odróżniającym fikcję od rzeczywistości itd. Moim zdaniem film trochę się już zestarzał – to, co szokowało w latach 70., dzisiaj jest już nieco archaiczne. Poza tym, te opowiadania dziwek... To jedyne momenty, w których doznawałem dłużyzn – takich pierdół jeszcze w życiu nie słyszałem. Dla mnie ten film to parę homoseksualnych gwałtów, zjadanie ekskrementów i zabawa chorych ludzi kosztem niewinnych. Na pochwałę jako tako zasługuje klimat filmu, pomysł i gra aktorska pana, który wcielił się w postać Duke’a.

Moja ogólna ocena: 5,5/10.