Nie ma wątpliwości. Jack Nicholson jest rewelacyjny jako Schmidt. Jego świeżo upieczony emeryt-wdowiec jest postacią skomplikowaną, pełną sprzeczności i choć bazuje w gruncie rzeczy na stereotypach to jednak genialnie je wykorzystuje i pokonuje. Jednakże w samym filmie jest coś irytującego. Ma kilka rewelwacyjnych ujęć, trochę scen humorystycznych i kilka "symbolicznych". Jednak oglądając go miałem nieodparte wrażenie, że bez Jacka nie wiele z tego filmu pozostaje. Brakuje "pazura" w samej historii. Kilka ciekawych rozwiązań ginie zatopione sztampowej reszcie.
Mimo wszystko spojrzenie na człowieka, który musi spojrzeć wstecz, na swoje życie, zrobić rachunek z realizacji swoich planów i który widzi, jak wiele stracił po drodze jest wystarczająco interesujące, by zmusić do refleksji. Jednakże za rok będę pamiętał pewnie tylko tyle, że Nicholson był tutaj świetny. To film zdecydowanie nie dla szerokiej publiki.