Nie jest aż tak dobry, jak spodziewałam się, że będzie. Po tak głośnym tytule spodziewałam się filmu naprawdę na poziomie, tymczasem on jest „tylko” dobry. Podobał mi się mniej, niż większość tegorocznych horrorów, nawet tych, po których spodziewałam się niewiele i które zostały przyjęte chłodniej, niż „Smętarz...”. Było parę solidnych momentów, jak chociażby przewiezienie do szpitala i próba operacji Victora (charakteryzacja i sam sposób nakręcenia tej sceny zrobiły na mnie wrażenie) czy „wyplątywanie kołtuna” z włosów Ellie (nie wiem, czemu, ale było to dla mnie niesamowicie wręcz obrzydliwe, czesanie włosów nieżywemu ciału i jakieś nie wiadomo co pod nimi, brr). Bardzo, bardzo podobał mi się ożywiony kot, zachowywał się naprawdę niepokojąco, zwierzęta zawsze przerażały mnie bardziej, niż ludzie, więc w moim przypadku kicia z piekła rodem zdała egzamin w 100%. W kontekście całej fabuły uwielbiam również dialog między Louisem a Judem, kiedy ten pierwszy pyta się drugiego, gdzie kończy się jego ziemia, a tamten odpowiada, że dużo dalej, niż chciałoby się iść. Creepy. Głównym problemem tego filmu jest — moim zdaniem — brak klimatu (mało napięcia, „atmosfery” + nijakie zdjęcia), a to dla mnie jest kluczowe i przez to, choćbym chciała, nie mogę dać filmowi więcej, niż 7. Generalnie można iść, ale wybitna produkcja to nie jest, szybko wyleci z głowy.