"Spotkanie w +Bajce+" zawsze mnie intrygowało. Nie, źle napisałem - ten film nadal mnie intryguje. Dlaczego? Bo od początku do końca jest przesycony wspomnianym wyżej niezwykłym klimatem polskiego kina początku lat 60. I jeszcze ten małomiasteczkowy (w najlepszym tego słowa znaczeniu), urokliwy i bardzo letni nastrój... Tęsknię za takimi obrazami. Tęsknię za brukowanymi uliczkami, wieżą ratusza wznoszącą się nad miastem, rzeką wijącą się w dolinie i tytułową "Bajką" - jedyną w mieście kawiarnią, z której rozciąga się widok na cały rynek. A jaka była ta filmowa kawiarenka? Ciepłe, nieco zaciemnione wnętrze, stół bilardowy, pianino (gra na nim prawdziwy artysta zniszczony przez alkohol, choć nie tracący przedwojennej elegancji i manier), stara kasa w szatni z małomówną kasjerką za ladą, skromny bar, malutkie stoliki i mało sympatyczna kelnerka, która podaje kawę w zwykłych szklankach przykrytych spodkiem. Co jeszcze? Lody wyłącznie w jednym smaku i 15% doliczane do rachunku "za działalność kulturalną", czyli grę panisty, który - tak na marginesie - co jakiś czas wypijał łyk wódki nalewanej przez kasjerkę.

A fabuła? Cóż, scenariusz oparto na słuchowisku radiowym. Niby banalna historia trójkąta małżeńskiego opowiedziana przez świetnych aktorów. Czy ciekawa? Pewnie bywają ciekawsze, ale ta z pewnością jest na swój sposób magiczna. Nie będę zdradzał zakończenia, ale powiem tylko, że przypadkowe spotkanie po 15 latach ostatecznie wykazuje kto w tym trójkącie był szczery, poważny... Kto kochał naprawdę...

A' propos obsady. W ocenie dwoja (póki co) 'forumowiczów' Andrzej Łapicki (filmowy muzyk z W-wy) był - jak zawsze - świetny. Cóż, mnie też się podobał, choć lepiej oceniam Gustawa Holoubka (lekarz pracujący gdzieś na Mazurach). Holoubek jest idealnym aktorem do ról ciepłego, zamyślonego, uczciwego i malancholijnego faceta, którego życie nie głaszcze. Natomiast Aleksandra Śląska (miejscowa nauczycielka) jest po prostu wiarygodna. Jej nieco smutna twarz idealnie pasuje do roli samotnej nauczycielki, która kiedy kocha, to całą sobą i już po grobową deskę.

Film ma kilka smaczków, o których dzisiaj mało kto pamięta, np. niezwykłą jak na kawiarnię piosenkę śpiewaną z przejęciem przez pianistę w "Bajce", trzecioplanowa rólka zamawiającego tę piosenkę Jerzego Jagiełło (chyba nie mylę nazwiska?), który był podobno najprzystojnieszym polskim aktorem lat 60. i 70., no i chyba jedna z pierwszych ról Magdaleny Zawadzkiej, która w tym filmie wygląda na piętnastolatkę.

Polecam ten film nie tylko miłośnikom polskiego kina lat 60., ale także wszystkim tym, którzy lubia filmy o miłości - i tej szczęśliwej, i tej nieszczęśliwej...