nie do końca. ale juz mi się o tym nie chce mówić

the book of eli to wspaniały nieprzeciętny film i niestety nie mogę zaakceptować twojej postawy:(

chyba musisz zaakceptować fakt że nie każdy to samo lubi i nie każdemu się to samo podoba ;-)

rozmawiałem o tym filmie z bardoz wieloma ludźmi i nei było osoby która by na niego narzekała - wiec cos w tym jest!

ale ze mną nie rozmawiałeś i mi się nie podoba ;P

to wielka szkoda,:(

nie smuć się ;-)

rozmawiałem o tym filmie z bardzo wieloma ludźmi i nei było osoby której film się nie spodobał, więc coś w tym jest ,.

oj tam oj tam

nie mów tak - to takie pedalskie:( ;p

ok będzie pedalsko

jak tam wolisz, ja wolę normalnie...

spoko

les ciągoty?

czemu nie?

"czy jednak nie jesteś zbyt surowy dla zwykłego kina - 'dla tłumów'" - nie, jestem nazbyt pobłażliwy.

"co myślisz o - the book of eli?" - wyłączyłem po 15 lub 30 minutach, nie pamiętam - scena jak wszedł do baru/knajpy, a tam był jakiś zły typ, co to mu coś przynieśli, a on nie był zadowolony, itp. I moja uwaga nie ma żadnego związku z prowadzoną powyżej wymianą zdań.

Co do kina postapokaliptycznego, jednak polecam: http://www.filmweb.pl/film/Listy+martwego+cz%C5%82owieka-1986-103089

Pozdrawiam.

ciężko to będzie znaleźć/kupić. wydaje się być intrygujący

Podziwiam za tą interpretację. Aczkolwiek zastanawiam się teraz czy to ja jestem nie oczytany, że nie dostrzegłem tych wszystkich niuansów związanych z obrazami Boscha i religią tak jak ty, czy może po 3-krotnym obejrzeniu tego filmu, przejrzeniu wszystkich tematów na forum po prostu nie widzę jednak tego związku. I choć nie zgadzam się ze wszystkim co sam wydedukowałeś z tego dzieła kinematografii, to mam nadzieję, iż z wiekiem uda mi się spojrzeć na ten obraz jeszcze inaczej niż teraz i 2 lata temu. Osobiście nie przepadam za obrazami tego artysty. Budzą we mnie obrzydzenie i zniechęcenie. W każdym razie brawo za tak wyczerpującą i niezmiernie skomplikowaną interpretacje dla zwykłego i średnio obeznanego czytelnika :)

Dziękuję za pozytywny komentarz.

Mój tekst to tylko interpretacja. Jeżeli w czymkolwiek Ci pomogła i w jakikolwiek sposób się przydała, to dobrze. Jeżeli nie, to cóż - to tylko interpretacja, jak wspominałem. ;-)

Co do Tarkowskiego, zgadzam się - to trudne kino. Z tego, co piszesz, wynika jednak, iż potrafisz wracać do jego dzieł i ponownie je oglądać. Poza tym napisałeś, iż może kiedyś znowu zainteresujesz się "Stalkerem" i że może zmieni to Twoje rozumienie tego dzieła. Zatem niczego więcej oczekiwać nie mogę, jak tylko takiego opanowanego, rozsądnego, otwartego podejścia.

Pamiętaj, iż ten reżyser był erudytą. W jego filmach znajdziesz dziesiątki aluzji do dzieł plastycznych, literackich, wreszcie - religii (filozofii w mniejszym stopniu). To, czy chcesz i zamierzasz je wyszukiwać, to już Twoja decyzja. Nie wszyscy uważają, że warto to czynić.

Pozdrawiam.

Zgadzam się. Ten człowiek był prawdziwym wirtuozem kinematografii. Czytałem twoje komentarze w innych tematach, gdyż przejrzałem całe forum poświęcone temu filmowi na tej stronie. Masz specyficzne poczucie humoru, i przyznam, że wiele razy się pośmiałem czytając twoje komentarze. Przykro mi, że niektórzy ludzie nie potrafią doceniać filmów trudniejszych i od razu je krytykują i mieszają z błotem. Sądzę, że wysnułeś najciekawsze wnioski z tego filmu co wielokrotnie udowodniłeś w wielu tematach. Po prostu nie potrafię (jeszcze) się odnieść do wszystkich na obecnym zakresie wiedzy. Mam nadzieję, że to się za jakiś czas zmieni. W końcu człowiek uczy się całe życie. Do Stalkera na pewno powrócę. To bardzo obiecujące dzieło. Z pewnością wyprzedziło poziom kinematografii o wiele dekad. Obecnie przeglądam wszystkie filmu pana Tarkovskiego od początku jego kariery. I tak jak ty masz za ulubione jego dzieło Stalkera, tak jak za nie uznaje Zwierciadło. Ale któż wie. Zostały mi jeszcze jego dwa filmu. Pozdrawiam.

Cóż, mnie zazwyczaj nosi, kiedy ktoś krytykuje ambitne kino w sposób, z jakim tutaj się spotykam. Trudno, takie czasy...

To chyba Mahatma Gandhi powiedział: "Ucz się tak, jakbyś miał żyć wiecznie". Poza tym przychodzi mi na myśl fragment powieści "Wymazywanie" Thomasa Bernharda: "[...] ludzie z wyższym wykształceniem są w większości zdania, że po ukończeniu studiów akademickich spełnili obowiązek wobec własnej osoby i nie muszą dalej dążyć do pogłębiania wiedzy, możliwości poznania i kształtowania charakteru, uważając, że osiągnęli już szczytowy punkt swojego życia [...]". Niestety, obserwuję to na co dzień. Tymczasem prawdziwa nauka rozpoczyna się dopiero po opuszczeniu murów uczelni czy szkoły.

Ja również wracam do filmów Tarkowskiego. Niektórzy narzekają, iż powstało ich tak niewiele, ale według mnie to dzięki temu każdy jest niezapomniany, wyjątkowy.

Pozdrawiam.

Twierdzisz, że wracasz do filmów pana Tarkovskiego, lecz nie zauważyłem żadnej twojej interpretacji na forumach innych filmów. Czyżby tylko Stalker zajmował specjalne miejsce w twoim sercu? :)
Ja właśnie mierzę się, z Nostalgią.. już 4ty dzień ją analizuję i postaram się wkleić ją na forum filmu.
Jestem ciekawy twojego punktu widzenia w tym filmie.

Równiez pozdrawiam.

"nie zauważyłem żadnej twojej interpretacji na forumach innych filmów"

No bo widzisz, czasy mojej świetności dawno przeminęły. Może kiedyś, coś tam, jeszcze tutaj napiszę. Ale póki co, odkrywam uroki złocistych napojów z Tennessee lub Kentucky. :-)

Ja tam zawsze preferowałem klimaty ze Szkocji :) Lecz i nie pogardzę dobrym trunkiem z Tennessee.

Na dobry film wymagający poruszenia szarych komórek przynajmniej przez 2 dni, nigdy nie można być za starym. Wyznaję zasadę, że dobra kinematografia i dzieło literackie kształtują nasze poglądy na życie.

Ja również wybredny nie jestem i Szkocję mogę odwiedzić. :-)

Co do reszty, to moje "poglądy na życie" w zasadzie są już ukształtowane. Nie powiem, że ostatecznie, ale nie bardzo literatura, sztuka, kino mogą je modyfikować. Jednak dzienniki intelektualne, eseje, tzw. literatura faktu (reportaże itp.), filmy dokumentalne - to wszystko bardziej na mnie oddziałuje. Filmy niezmiernie rzadko mnie zaskakują (w zasadzie to widziałem już chyba wszystko, co powinienem, acz większości pozycji nie odznaczyłem). Oczywiście, mógłbym tutaj zamieszczać przeróżne interpretacje, niemniej uważam, że nie jest to konieczne. I bez tego Ziemia krąży wokół Słońca.

Pozdrawiam.

@marscorpio, a może warto byłoby Twoją interpretację zebrać w całość i zrobić wpis na blogu (jest chyba taka opcja w profilu)?

To nawet niezły pomysł. Ma tylko jedną jedyną wadę - wtedy to wszystko, co kiedyś tu napisałem, musiałbym znowu przeczytać. ;-)

Pozdrawiam.

marscorpio,
Jaka jest twoja ulubiona scena w Stalkerze? (tak pytam, z ciekawości, jako jedną z najbardziej intrygujących osób, jakie spotkałam na filmweb.pl)

Trudno byłoby mi wskazać jakąś konkretną scenę. Skoro jednak zostałem o to poproszony, zdecyduję się na scenę przejazdu drezyną.

Dlaczego? Powodów mógłbym podać wiele. Wymienię dwa:

1) Tarkowski jakby w tym momencie testował nas, naszą cierpliwość. Jeżeli nie potrafisz wytrzymać kilku minut w spokoju, zastanowić się, pomedytować czy pokontemplować, nie jest najlepiej. Wielu tutaj się obrusza, że to "nuda nuda nuda", ale tak naprawdę ten obraz to wyzwanie, które domaga się od nas konkretnej deklaracji. “Wszystko zależy od świata wewnętrznego widza".

2) To studium twarzy. O jej znaczeniu powstawały prace filozoficzne (np. koncepcje Emmanuela Levinasa). Te twarze skrywają i odsłaniają jednocześnie całą głębię człowieczeństwa. Ja jestem znużony pop-twarzyczkami, tymi wizerunkami powierzchownego piękna, które zewsząd nas otaczają. Reżyser uchwycił tutaj pewną esencję bytu ludzkiego - ten wyjątkowy moment, w którym trzech mężczyzn wyrusza w nieznane, ale każdy wniesie tam... siebie (jak w "Solaris"). Od tego, kim są, zależy powodzenie wyprawy, jej przebieg. A w tym momencie po raz pierwszy w tym filmie mają oni okazję do refleksji nad sobą, własnym życiem, swoimi potrzebami i oczekiwaniami. I po tych twarzach widać, jak wiele tam, do Zony, wniosą. Gdybyśmy tu dali 90% popularnych współczesnych aktorów, nastąpiłby koniec świata. Całkowita zapaść, jako że jedyne, co mogliby wnieść, to nicość.

Pozdrawiam.

http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,823


Coś o filozofii Levinasa.

Pozwolę wtrącić swoje grosze:
Jeśli ktoś nie czuje się na siłach by z miejsca czytać Levinasa, albo uzna wprowadzający tekst z Racjonalisty za zbyt hermetyczny, to polecam wstęp Barbary Skargi do "Całości i Nieskończoności". Znajdziecie w nim szerszy historyczno-filozoficznie kontekst i wskazanie innych źródeł myśli L. (m.in. Parmenides, Kartezjusz), do tego napisany z większą swobodą, która jest przywilejem doświadczonych filozofów (nie ujmując nic Januszowi Litewce!).
Warto też szukać wpływów Levinasa w innych filmach. Za takie podejrzewam np. "Gerry'ego" van Santa albo "Las" Dumały...
Do tej pory nie mogę odżałować "Moon" Jonesa - gdyby zrobił ten film Tarkowskim to by było...
A na marginesie: o ile pamiętam, to Levinas miał chyba podobny problem, co Husserl. H. długo kombinował jak uznać intersubiektywność, z kolei Levinas musiał przekroczyć sytuację Ja-Inny, tzn. przenieść ją na wymiar szerszy, społeczny Ja-Inni. Proszę poprawić, jak coś przekręcam.
Pozdrawiam

Heh, przypomniałem sobie, miałem tu odpisać. Ale potem jakoś zniknąłem na prawie 1,5 roku.

Więc tak: nie przepadam za Levinasem. To znaczy, wszystko z nim super, ale nie znam francuskiego, a podobno poznawanie jego filozofii w przekładach nie najlepiej się sprawdza.

Barbara Skarga to dla mnie autorytet. Nie tylko w kwestii Levinasa. A co to tekstu z racjonalisty, poleciłem tak tylko, by zahaczyć temat. Nawet chyba go nie czytałem, w przeciwieństwie do wstępu profesor Skargi do wydania CiN z BWF. ;-)

"Las" Dumały widziałem, ale "Gerry'ego" jeszcze nie. Pewnie reminiscencje filozoficzne znajdziemy u tych wybitniejszych reżyserów, jednak nie za często. Nie wiem, nie znam zagadnienia, ale chyba to nie jest najczęściej wykorzystywane źródło inspiracji.

"Moon" - hmmm, nie wiem, co temu filmowi by mogło pomóc. Niedawno widziałem "Love", i przyznam, że bardziej mi się podobał. A to też SyF niskonakładowy.

Ech, co do powiązań między intelektualistami i ich dziełami, to omijam temat. Raz, nie jestem aż tak kompetentny, a nawet gdybym się okazał, to nie wierzę, że to można tak w kilku zdaniach wyjaśnić. A oduczyłem się rozwodzić na filmwebie.

Pozdrawiam.

Dla mnie scena przejazdu drezyną to ni mniej nie więcej, tylko moment na refleksję, na przeanalizowanie celu podróży poszczególnych bohaterów, na odpowiedź na pytanie: Czy pojechałabym do Strefy? W jakim celu? Jakie jest moje marzenie? Czy w ogóle w to wierzę?

TO TU JEST JAKIŚ KONKURS ?
KTO NAPISZE NAPISZE KSIĄŻKĘ W POŚCIE WYGRYWA ?

Trochę infantylne podejście.

Podbijam, jako że poczuwam się do obowiązku aby temat ten nie zniknął w czeluściach filmwebu.

właśnie

nie obejrzałem filmu calego, tylko 15 minut, oceniłem na 8, nie przeczytałem żadnego postu tutaj, ale zamierzam odpowiedzieć na wasze posty. Film jest interesujący. W ciągu pierwszych 15 minut zorientowałem się, że to arcydzieło, prawdziwie wybitny film, który niestety stanowczo przerasta dziś mój intelekt, w związku z tym postanowiłem wyłączyć go i dać 8,a le zapewne kiedyś postanowie obejrzeć pozostałe 100 minut i wtedy zapewne podwyższe ocene do 9. narazie jestem na etapie Larsa von Tiera z ambitnych filmów i tak sobie mysle co dalej... rozwijam sie dość powoli więc pewnie cos nowego odkryje za jakieś 2 albo 3 lata, oglądam średnio 1 film na 2 miesiące, moja średnia nota to 6,8, doradźcie coś

Wpis wygląda na żart, ale odpowiem poważnie:
Na początek radzę zmienić podejście, dużo czytać mało oglądać.
Darować sobie wszelkie kategoryzowanie i poziomy.
Nie sugerować się specjalnie opiniami innych.

Pozdrawiam,
też Artur.

Świetny tekst, gratuluje!
Pluję sobie w brodę, że dopiero teraz obejrzałem Stalkera, chociaż okazję miałem już dawno. Ten film jest magiczny, genialny i na pewno nie nudny. Widziałem już setki filmów i myślałem, że nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć, a tu proszę.

Stalker jest arcydzielem ukazujacym smutny a zarazem pelen ciekawych i szczesliwych momentow zywot, przemijanie w tym filmie wydaje mi sie motywem przewodnim - wydostanie sie z zony, podroz przez pelne niebezpieczenstw opustoszale krainy i wreszcie osiagniecie (?) celu. Zauwazcie motyw dloni w tym filmie - praktycznie nie sa ukazywane, chodzi o przemiane czlowieka i jego postawe wobec swiata "patrz na twarz a nie na rece" jak zwykl mawiac Konopkowski (notabene przyjaciel glownego aktora z filmu) profesor i pisarz to dwa rozne swiaty a jednak wspolny cel. Zwroccie uwage na rece a zupelnie inaczej spojrzycie na ten film.

Oczywiscie zartowalem :-) wydaje mi sie ze jestescie osobami, ktore patrzac na kibel z niespuszczona woda na srodku sali odnajduja w nim wszystko od sensu zycia po bog wie co jeszcze i klaszcza jak tylko autor tegoz klocka wypowie chociaz jedno slowo. Film jest nuuuuuuuuuudny, ale fajnie nakrecony. Wiem ze teraz bedziecie mi wmawiac brak inteligencji i ogolne nie zrozumienie tak wybitnego dziela, ale troszke mi was zal...

To nie jest dobry żal...

Widzę że niektórzy doszukują się w filmie więcej wartości niż w rzeczywistości one zawierają. Stalker arcydziełem nie jest!

Zastanawia mnie ta rzeczywistość.

Nadinterpretacja.

amerrozzo myśle, że jesteś jakimś jeb***m trollem bo oceniasz 'Sala samobójców' na BARDZO SUPER DOBRY film ... po prostu oceniasz filmy nieudolnie i wdajesz się w pseudo 'inteligyntnyę dyskusyję' gdy marscorpio stara się napisać coś ciekawego i poświęca temu swój cenny czas... jesteś trollem. koniec. żyj z tym hahahaha!

Dziecko wielkie za czas i trud ktory temu wpisowi poswieciles. Tez man corke 3 latka, pozdrow swoja.

Skorzystam z okazji, że ktoś podbił temat i odpowiem. Dziękuję za wpis, również pozdrawiam Ciebie i Twoją córeczkę. Ech, te nasze królewny... ;-)

I Love You;))