Ma talent i marzenie o tworzeniu wielkiej muzyki. Ale życie biegnie swoim torem – rodzina, wychowanie muzyczne w szkole, dorabianie kursami nauki jazdy. Zmieniają się prezydenci, giną uczniowie w Wietnamie, człowiek leci na księżyc, szaleniec morduje Lennona – a on nawet do emerytury nie wytrwa, bo go wykopują w ramach oszczędności /cięcia jak u nas – matma zostaje, do kosza idą sztuka i twórcze myślenie/. Wydaje mu się, że przegrał swoje życie. Mimo, że rozbudził w dzieciakach miłość do muzyki i niejeden świetny koncert z nimi stworzył. I mimo, że – choć nie bez trudu – znalazł wspólny język z synem, który urodził się głuchy. I wtedy Gertrude, jego była uczennica a teraz pani gubernator, mówi mu o symfonii, którą skomponował nie z nut i ze sławy w świecie, a z własnych uczniów. Czasem musimy sobie powiedzieć, co jest ważne w życiu. Niby to takie proste, a jednak trzeba umieć to zrobić, choćby tak, jak Richard Dreyfuss z całą załogą tego filmu.