film jakimowskiego. sztuczki. świetny. nic się nie dzieje. za to aktorstwo, kierowanie spojrzeniem widza! najlepsza ilustracja tego, że treść filmu może być zupełnie nieistotna. a w zasadzie akcja nie musi być treścionośna. jej nośnikiem może to być to, co między wierszami lub też jakieś pars pro toto, małe pozornie nieważne scenki, które są odzwierciedleniem ogólnych mechanizmów w jakie układa się mandala rzeczywistości.
mnóstwo takich obrazów już było: małe/średnie/duże miasto, odrapane miejsca, brak perspektyw jego mieszkańców, dola/niedola...
tu jest to magiczne. jest głębia. i jednocześnie stały kontakt z odbiorcą. film nie odjeżdża w rubaszność, naciąganą prostotę czy znowuż wydumany monumentalizm. trzyma środek i rękę na pulsie, by nie przeholować w stylu opowieści.
niedobrze, jak reżyser wysługuje się dziećmi na ekranie, usiłuje wymusić na widzu emocje, dzieci takie szczere i niewinne. tu jest prawdziwe aktorstwo i dzieci i młodzieży siostra i brat idealnie do siebie pasują.
scenka: stoją i przyglądają się panu, który sprzedaje jabłka ze skrzynki. a w zasadzie ich nie sprzedaje, w przeciwieństwie do pana obok, któremu schodzą, jak trzeba.
no i rodzeństwo stoi i w tym staniu jest zgrane totalnie. mały manipuluje losem, podchodzi, żeby zaczęto kupować jabłka od "pechowego" pana, sam kupuje parę, ale sztuczka nie działa, więc dziewczyna podjeżdża wózkiem sklepowym do pana i tam go porzuca, co powoduje, ze inni też dopinają do niego kolejne wózki i przy okazji kupują jabłka.
perełką jest scenka z torebką z bułkami i manipulowanie, do jakiego kosza na śmieci ma trafić. kim pokierować i jak "los" potrafi ułożyć jaki wzorek z rzeczywistości, by dopełnić, bądź też nie, gdy powstają przeszkody, tego, co ma się wypełnić. mistrzostwo świata!