To z pewnością film urzekający swoim spokojem i naturalnością. Kolejny film Bergmana, jaki miałam okazję oglądać - spójny, doskonale przemyślany i zagrany. W scenariuszach Bergmana zawsze jest prawda, a jego aktorki i aktorzy niesamowicie tę prawdę umieli przekazać. W "Tam, gdzie rosną poziomki" jest smutek - smutek końca, ale i smutek trwania, w bezlitosnych słowach Evalda. Jest samotność, kara, którą profesor sam sobie narzucił. Jest początek, który Marianne rozpaczliwie próbuje obronić.
Kluczem do filmu jest doskonała równowaga nastroju. Nieudane życie prywatne profesora, utrata pierwszej miłości, lęki i starcza samotność, a przy tym wszystkim niezwykła relacja, która pojawia się pomiędzy Isakiem i Marianne, radość wniesiona przez młodych autostopowiczów i sielskie wspomnienia z dzieciństwa - to wszystko się uzupełnia.
I do tego piękna, spokojna końcówka... Jestem zachwycona Ingrid Thulin, Victorem Sjostromem i Bibi Andersson. Film warty obejrzenia, i to więcej niż raz...