Na Bergmanie jeszcze się nie zawiodłem i wątpię żeby to nastąpiło kiedykolwiek, ponieważ ten człowiek nie robił słabych filmów. W tym filmie przedstawił nam bohatera ,który swoją młodość ma już za sobą. Przedstawiony jest jako egoistyczny egocentryk ,który sam osobiście przyznaje się do trudnego charakteru, nie przeszkadza mu to jednak w odniesieniu sukcesu zawodowego, został profesorem a w chwili gdy go poznajemy wybiera się on na swój jubileusz. Isak w swoich snach oraz rozmyślaniach, retrospekcjach przenosi się do swojej młodości , gdzie przeżył swoją pierwszą miłość, miłość tragiczna gdyż „dama jego serca” wyszła za jego brata. Sara bo o niej tu mowa mówiąc o Isaku przedstawia go jako niezwykle wrażliwego młodzieńca, więc skąd u niego taka przemiana? Wydaje mi się ,że to właśnie interakcja sprowadziła do takiego stanu rzeczy… Jednak po jednym dniu gdy Isak słyszy od swojej synowej słowa prawdy na swój temat, napotyka na swej drodze grupke młodych ludzi ,którzy go podziwiają i są dla niego bardzo ciepli, bohater w pewnym stopniu przechodzi przemianę moralną, może się mylę, może przechodził ją podświadomie dużo wcześniej. Ja osobiście odniosłem wrażenie ,że stał się sentymentalny, zmęczony panującym stanem rzeczy, przecież nikt o sobie nie chce mówić ,że jest martwy za życia. Według mnie Isak jest wgłębi duszy dobrym człowiekiem, któremu przeszłość pokrzyżowała dalsze życie. Także film jak najbardziej godny polecenia, można nad nim sporo pomyśleć, zastanowić się i pewnie wyciągnąć z niego dużo innych rzeczy ,które ja zauważyłem i to jest piękne w Bergmanie- mnogość interpretacji… Ten film jest na pewno dużo łatwiejszy od np. „Persony” także zaadresowany do nieco szerszej widowni. Nie pozostaje nic innego jak tylko obejrzeć i ocenić własnodzielnie…