Niby zawsze wiedziałem co to mniej więcej znaczy, ale dopiero oglądając ten film poczułem się jakbym odwrócił się w platońskiej jaskini i zobaczył ich ideę przez tę ulotną chwilę.

To mój pierwszy film Bergmana. Praktycznie nie oglądałem nigdy kina z lat 50. i dopiero teraz widzę jak wiele traciłem.

Taka dygresja: największą bolączką współczesnego polskiego kina jest to, że wszystko musi być wprost wypowiedziane. Wszyscy się umówili, że potencjalny widz jest idiotą, więc jak się posłużą owymi filmowymi środkami wyrazu innymi niż dialog, to nikt nie zrozumie.