Profesor Isak Borg, wielki autorytet w dziedzinie medycyny, ma 78 lat. Upłynęło właśnie pół wieku od czasu, gdy zrobił doktorat na uniwersytecie w Lund – teraz szacowna uczelnia zaprasza go na jubileuszową ceremonię. Borga dręczy przeczucie bliskiej śmierci, widuje ją w swoich snach. Podróż ze Sztokholmu do Lund staje się dla niego wędrówką przez obszary pamięci, wyprawą w głąb własnej podświadomości, refleksją nad życiem i stosunkami z ludźmi. Gorzkie rozmowy z synową Marianne, która mu towarzyszy w podróży, odwiedziny miejsc, które przypominają mu dzieciństwo i młodość, spotkania z trójką wesołych autostopowiczów i kłótliwym, nienawidzącym się małżeństwem, wizyta u matki, refleksje, sny i wizje na jawie tworzą obraz życia przeraźliwie pustego. Duma z osiągniętej niezależności topnieje jak wiosenny śnieg, gdy Borg uświadamia sobie, że swą apodyktycznością, chłodem, obojętnością i egoizmem odgrodził się murem od innych i skazał na rozpaczliwą samotność. Dopiero poprzez introspekcję, scalając w wyobraźni rzeczywiste i wyśnione momenty swego życia, Borg zyskuje dostęp do ich głębszego sensu, zdobywa się na akt samopoznania i zdolny jest wreszcie zawrzeć ze sobą pokój, pogodzić się z przeszłością, teraźniejszością i brakiem przyszłości…

Filozoficzne medytacje, refleksje u progu śmierci, swoisty dziennik intymny – taki film mógł zrobić tylko twórca o bogatych doświadczeniach, artysta w pełni już dojrzały. Bergman podjął się tego mając blisko 40 lat i 17 filmów w swym dorobku. Traktował "Poziomki" jako rodzaj obrachunku z własnym życiem. "Ulepiłem postać, która z wyglądu przypominała mojego ojca, ale którą na wskroś byłem ja. Ja sam w wieku lat 37, wyobcowany, zamknięty w sobie, odgradzający się od innych, zadufany, nie tylko dość nieszczęśliwy, ale naprawdę nieszczęśliwy. Pełen sukcesów. I uzdolniony. I solidny. I zdyscyplinowany".
Producent Carl Anders Dymling podsunął reżyserowi pomysł powierzenia głównej roli Victorowi Sjöströmowi, legendzie kina szwedzkiego, pionierowi sztuki filmowej, aktorowi i wybitnemu reżyserowi, twórcy takich arcydzieł jak "Wózek widmo / Furman śmierci" (1920) i "Wiatr" (1928). 78-letni klasyk nie kwapił się do objęcia roli Borga, uległ jednak namowom Bergmana i wniósł do niej bardzo wiele. "…Victor Sjöström zawładnął moim tekstem – pisał Bergman – przerobił go na swoją modłę, włożył weń własne doświadczenia: udrękę, mizantropię, wyobcowanie, brutalność, smutek, strach, samotność, chłód, ciepło, szorstkość, chandrę. Zajmował moją duszę pod postacią mojego ojca i wszystko zagarnął – nie pozostawił ani odrobiny. Zrobił to z poczuciem niezależności i z pasją wielkiej osobowości. Nie miałem nic do dodania, nawet żadnego rozsądnego czy irracjonalnego komentarza. »Poziomki« nie były już moim filmem, były filmem Victora Sjöströma!"

SMULTRONSTÄLLET
dramat psychologiczno-obyczajowy, Szwecja 1957
Reżyseria: Ingmar Bergman;
Scenariusz: Ingmar Bergman;
Zdjęcia: Gunnar Fischer;
Muzyka: Erik Nordgren i Göte Lovén;
Występują: Victor Sjöström (profesor Isak Borg), Bibi Andersson (Sara), Ingrid Thulin (Marianne Borg), Gunnar Björnstrand (Evald Borg), Folke Sundquist (Anders), Björn Bjelfvenstam (Victor), Naima Wifstrand (matka Isaka), Jullan Kindahl (pani Agda), Gunnar Sjöberg (inżynier Sten Alman), Gunnel Broström (pani Alman), Gertrud Fridh (Karin, żona Isaka), Åke Fridell (kochanek Karin), Ulf Johansson (ojciec Isaka), Max von Sydow (Henrik Åkerman), Sif Ruud (ciotka Olga), Yngve Nordwall (stryj Aron), Per Sjöstrand (Sigfrid Borg), Gio Petré (Sigbritt Borg), Gunnel Lindblom (Charlotta Borg), Maud Hansson (Angelica Borg), Lena Bergman (Kristina Borg), Per Skogsberg (Hagbart Borg), Göran Lundquist (Benjamin Borg), Eva Norée (Anna Borg), Monica Ehrling (Birgitta Borg), Vendela Rudbäck (Elisabeth), Ann-Mari Wiman (Eva Åkerman), Helge Wulff (promotor) i inni.

Złoty Niedźwiedź za najlepszy film i nagroda FIPRESCI dla Victora Sjöströma na MFF w Berlinie'1958;
Nominacja do Oscara'1959 za scenariusz oryginalny.