właśnie znalazłem, czytając Freuda, świetny cytat będący uzupełnieniem mojej wypowiedzi:

"Można prowadzić każde życie, jeżeli się nie zatraca samego siebie; można stracić wszystko byle tylko pozostać tym, czym się jest"

Cytuję to z "Wstępu do psychoanalizy" Freuda, ale naprawdę to napisał to Goethe.

Może teraz będzie łatwiej odpowiedzieć na pytania postawione przez Bergmana.

Bardzo ładny komentarz ten na górze.. Więc zgadzam się z nim oczywiście..

Film dobry choć wolałbym aby los tego starca był bardziej ponury..Uczyniłbym go człowiekiem samotnym bez rodziny (w tym przypadku córki) i wtedy dopiero byłoby większy ból o zmarnowaniu własnego życia. A tak w sumie ożenił się, zrobił karierę naukową..I ocena człowieka stojącego z boku i patrzącego na jego żywot nie wydaje się już taka sroga..

Ale to i tak dobry film do rozważań..Obym ja nie miał takich dylematów na starość ;P

a tu jest właśnie ukazane, że życie które z zewnątrz wydaje się bardzo udane, nie musi wcale być takie naprawdę. to, co w środku, często różni się od powierzchowności...

film wspominam bardzo ciepło.

A ja nie rozumiem.
Co to znaczy - nie zatracać samego siebie?

Wydaje mi się, że chodzi o życie zgodne ze swoim sumieniem, wierność swoim ideałom. Prof Borg o tyle zatracił samego siebie, że nie wykorzystał swoich szans, daleko mu było do życia "pełnią życia". W efekcie zajął się czymś, w czym okazał się świetny (medycyna), ale życiowo okazał się niekompetentny. Kluczową sceną do zrozumienia tego, jest moim zdaniem egzamin, który mu się śnił, a następnie ocena jaką dostał.

Ej no co wy, a nie macie wrażenia że Bergman nie mówi wcale wprost i jednoznacznie że życie Isaka jest całkowicie zmarnowane?

Ten film to chyba bardziej jest pytanie, które sugeruje taką jak wasza odpowiedź ale ja też widzę tam coś bardziej subtelnego - coś tak subtelnego jak poziomki. Fakt oglądałem ten film chyba rok temu ale pamiętam, że była w nim też jakaś pogodna melancholia. Ja brdziej czuję ten film jak pytanie czy nie jest tak, że nasze życie zawsze pod koniec skłaniać musi do takich pytań - że to jest zwyczajne - że na starość dopiero człowiek odpuszcza - woli drobnostki. Że te drobnostki są słodkie prawdziwie dopiero na starość. Tak jakoś to poczułem. To jest właśnie w tym filmie piękne i mądre - nie łopatologia programowego egoizmu freuda ale właśnie to rozmiękczenie, które dokonuje się u niektórych dopiero na stare lata. Może sam jestem wobec siebie surowy i dlatego tak to odbieram. To zadanie pytania o to na ile jest wrtościowa jego kariera naukowa nie jest pytaniem generalnym co do sensu tego co powinno być w życiu ważne. To jest po prostu szczera nostalgia - i nie wiem czy nie zbrzmi to głupio - ale ta nostalgia ma słodki posmak. Jest też zapowiedź śmierci z którą się nikt nie bije. Jest jakieś pogodzenie też. Jest jakieś zrozumienie i spokój - taki słodkawy trochę smutek - ale może to moje tylko wrażenie - filmy Bergmana są na tyle osobiste, że każdy troszkę inne rzeczy w nich wyławia ... aaj pisać bym mógł dużo - to naprawdę piękny film.

Isak jako lekarz na starość był człowiekiem któremu wydawało się ,ze zmarnował swe życie być może nawet dla kareiery naukowej.Pozostają mu wspomnienia z miejsca gdzie rosną poziomki.Tam czuł sie bardzo szczęśliwy powraca do niego myślami ,aby przypomnieć sobie czasy kiedy naprawdę czuł się dobrze.
Interpretując tytuł każdy z nas szuka takiego mijesca jak Isak szukał w miejscu gdzie spędzał lato w młodości.Dla niego był swego rodzaju Eden i każdy z nas takiego miejsca powienien szukać ,przynajmniej ja będę...

Człowiek musi być nie tylko wymagający, ale i szalenie uzdolniony, żeby stawiać sobie jakiekolwiek pytania u progu swego życia.

mądre uwagi odnośnie filmu