Michel Carné przenosi na kinowe ekrany i uwspółcześnia powieść Emila Zoli. Francuz, niegdysiejsza gwiazda kina, po wojnie borykał się z wieloma problemami. Pod koniec lat 40. tuż po znakomitych KOMEDIANTACH (1945) wraz ze swoim stałym współpracownikiem Jacques Prévertem stworzył WROTA NOCY (1946), które publika rozerwała na strzępy. Nie zostawiono na filmie suchej nitki z powodu fatalnej gry odtwórców głównych ról z niedoświadczonym wtedy Yves Montandem na czele. Krytyczny stosunek do wojennego doświadczenia narodu francuskiego obruszył konserwatywną część społeczeństwa, a ci bardziej lewicujący czuli się obrażeni zbytnim odrealnieniem filmego świata. Carné czekała więc paroletnia przerwa od reżyserskich obowiązków, zaś gdy w końcu do nich powrócił, wydawał się już bardziej wyważonym twórcą. TERESA RAQUIN z genialną tytułową kreacją Simone Signoret to jedna z bardziej udanych powojennych produkcji francuskiego reżysera, w czym na pewno spora zasługa współautora scenariusza Charlesa Spaaka – wybitnego scenarzysty, który pisał m.in. dla Jeana Renoira, Juliena Duviviera czy Philippe de Broci (ale i Jacquesa Feydera, który w latach 20. też zekranizował powieść Zoli). Im bliżej arcy efektownego finału dzieła Carné, tym lepiej ten film się ogląda. Tli się w nim ogień tej klasycznej opowieści o przeklętych kochankach, dla których zakazana miłość jest tyleż przeklęta, ile zbawienna. Szczególnie dla Teresy – postaci pięknie tragicznej, zasługującej na prawdziwe i odwzajemnione uczucie, ale również na ból, który zrodził się z cierpienia i krzywdy jej oraz cudzej.