Pluton był gorzką puentą dla wojny w Wietnamie, potem Oliver Stone rozprawiał się z amerykańskim wolnym rynkiem w Wall Street, dopisał kolejny rozdział "Urodzonym 4 lipca", gdzie dobitnie rozlicza USA z tego, co ten kraj zrobił, a raczej nie zrobił dla weteranów wojennych. Mogłabym dalej wymieniać, ale konkluzja już się wszystkim nasuwa - Stone jak żaden inny hollywoodzki reżyser, doskonale radzi sobie z szczerym piętnowaniem narodowych wad.

Urodzeni mordercy, to zrobiony w iście tarantinowskim stylu, film wskazujący nasze wrodzone uwielbienie dla igrzysk, nie ważne jak bardzo okrutnych. Bohaterowie zabijają ku uciesze publiki. Dokonują masowych mordów w towarzystwie, opętanego przez wyniki oglądalności, nienasyconego dziennikarza. Medialne przedstawienie wypada straszniej niż ci, którzy teoretycznie grają główne role.

Bardzo łatwo ulec złudzeni, że Urodzeni mordercy, to zachęta dla wszelkiej maści kryminalistów, by trwali w swojej zbrodniczej działalności. Patrzę na to trochę inaczej. Okrutne zabójstwa dokonywane przez Mickey'ego i Mallory są efektem społecznej degrengolady. Nikt im zawczasu nie pomógł, to też w dorosłym życiu stali się swoimi oprawcami, potworami.

Zmuszeni do samodzielności, postępowali w jedyny sobie znany sposób. Używali przemocy, bo tylko przemoc znali.

Podczas gdy świat był zbyt zajęty kolejnymi pokazami próżności i egoizmu, Mickey i Mallory, stopniowo tracili resztki przyzwoitości. Ich transformacja dobiegła końca w momencie pierwszej rzezi, kiedy z zimna krwią mordują rodziców Mallory.

Nie muszę już oddawać, że treść dopełniła kapitalna wizualizacja. Wszystko co w kinie oglądamy, zostało zmiksowane, i powstawiane w poszczególne sceny tego filmu. Czasami te ilości różnych motywów, wręcz męczyły, rozpraszały uwagę. Ale i to miało wywierać odpowiednie wrażenie.

Świetny film.