Posługując się przykładem Watykanu, film ukazuje przeciętnego człowieka, zaplątanego w tryby pewnej instytucji, której działania nie może on do końca zrozumieć i przeniknąć. Instytucja ta objawia mu się jako jakaś siła zagadkowa, "ponadludzka" - choć przecież powołana do życia przez ludzi. Instytucja Kościała przedstawiona jest w chwili gdy jej realna potęga społeczna, a zwłaszcza jej sakralna, uświęcona funkcja, uległy daleko idącemu podważeniu. Tym bardziej za to formalizuje się sama instytucja. Na pozór cała akcja "Urzędu" posuwa się od przypadku do przypadku, ale w owych pseudo-przypadkach jest żelazna logika oparta na działaniu najgłębszych mechanizmów samej instytucji: w każdym szczególe chodzi o to, by instytucja zachowywała jak największe wpływy.

Młody prawnik przyjeżdża do Rzymu, aby załatwić trudną i delikatną sprawę. Jego ojciec, adwokat konsystorski (czyli kościelny), nie może wykonywać swojej funkcji ze względu na konflikt z miejscowym biskupem ordynariuszem diecezji. Chcąc poruszyć serca dostojników kościelnych, stając w obronie skrzywdzonego ojca, wchodzi w skomplikowany labirynt urzędniczo-kościelny. Początkowo zagubiony, bardzo szybko orientuje się, że sprawa ojca jest przedmiotem wewnętrznej gry najrozmaitszych układów działających wewnątrz samego Watykanu. Jej ludzki wymiar zostaje zastąpiony przez zależności hierarchiczne, kompetencyjne, rozliczne uprzedzenia, gry prawne i koniunkturalne.