A skąd wniosek, że emerytowany sierżant robił gorsze rzeczy niż jego syn w Iraku?

Zresztą ten film można na innych poziomach rozpatrywać. Może główny bohater był po prostu złym ojcem i dopiero po śmierci syna miał szansę się o tym dowiedzieć?

W Wietnamie czy w Iraku nie byłem, wiedzę lub obraz tych konfliktów czerpię z drugiej ręki (książki, filmy dok.) lub trzeciej (filmy). Napisałem „zapewne robił” faktycznie mogłem uściślić „zapewne robił, widział, słyszał”.

I przyznaję, w głównym poście użyłem stwierdzenia „jak to możliwe …” trochę na wyrost, tłumaczy mnie tylko poziom zbulwersowania tuż po seansie.

Wydaje mi się, że co do założenia, że żołnierze w trakcie konfliktu zbrojnego dopuszczają się wszelkiego rodzaju „niecnych” czynów i odreagowują stres związany z uczuciem wszechobecnej śmierci, nie masz zastrzeżeń? Stąd mój wniosek.

Rozumiem, że autor tego „dzieła” chciał nam ukazać dynamicznego bohatera (Ojciec) a osią jego przemiany był syn. Rozumiem, że aspekt wychowawczy był istotą tej przemiany. Rozumiem też, że śmierć bliskiej osoby i jej okoliczności mogą wywrócić nasz światopogląd. Jestem też w stanie zrozumieć, że taka zmiana jaką ukazuje film jest możliwa, reakcja na traumatyczne wydarzania jest cechą indywidualną. I owszem zgadzam się, że film ten można, ba nawet trzeba rozpatrywać także na innych płaszczyznach.

Ten temat założyłem tylko i wyłącznie w wyniku mojego sprzeciwu tak jawnej antywojennej i mocno politycznej propagandzie. W sumie nie ważne jaka, Propaganda będzie zawsze kojarzyć mi się z czymś obrzydliwym, obojętnie w którą stronę, opcję czy osobę jest skierowana.

Współczesny świat jest tak skonstruowany, że na każdym kroku sugeruje się nam co mamy robić czy myśleć. Całe szczęście, mogę wyrazić temu swój skromny, cichutki sprzeciw.

Staruszek grany przez Lee Jonesa sluzyl w Panamie. Tam tez sie dzialo, ale mimo wszystko bylo spokojniej. On zostal przedstawiony w tym filmie jako taki "prawy" zolnierz sluzacy ojczyznie i poswiecajacy sie jej (scena z flaga, pierwsze spotkanie z pania detektyw), co sugeruje moim zdaniem, ze inaczej postrzegal sluzbe i z czym innym sie zetknal. Przynajmniej ja tak to widze.

Ja tak bardzo propagandowo tego filmu nie odebralem. To, ze wojna wypacza niektorych ludzi i pozniej ciezko im powrocic do normalnego zycia, to w sumie oczywista oczywistosc. Ten film pokazal to, ale skupil sie raczej na pokazaniu, jak malo ojciec - wojskowy wie o swoim synu. Staruszek kochal go, staral sie dla niego jak najlepiej, a okazalo sie, ze go w ogole nie zna. Ze widzi dobrego zolnierza w "doktorku" dla zabawy torturujacym rannych jencow. Wazna jest tez powtarzana kilkukrotnie scena, w ktorej synalek telefonuje do papy i prosi go o pomoc, bo "stalo sie cos strasznego"... Ojciec w sumie nie reaguje...

Swoja droga sama propaganda rzeczywiscie bywa obrzydliwa, ale jest istotna w toku dyskusji. Film jest antywojenny, ale to jego sila - zaprasza do rozmowy na ten temat, pokazujac pewne fakty. Mysle, ze gdyby pokazywal za i przeciw wojny, to stracilby na czytelnosci, zrobilby sie bardziej mdly...

Zgadzam się, holiłódzkie kino moralnego przynudzenia z wymową niespecjalnie świeżą. Bo ileż razy można oglądać pompatyczne filmy o tym, jak okrucieństwa wojny mogą przeorać psychikę dobrej, amerykańskiej młodzieży. Jak z nich wychodzą potwory, bo widzieli na froncie różne brzydkie rzeczy, albo sami musieli je robić.
Obsada faktycznie gwiazdorska, ale niewykorzystana. Tommy Lee Jones gra jak zwykle (dobrze); zresztą dał się wrobić już w schemat kostycznego, ale rześkiego staruszka z zasadami, co to i za strzelbę chwyci i załatwi kilku złych kolesi mimo siódmego krzyżyka na karku. Charlize Theron nieprzekonująca w swoim "oszpeceniu" do roli samotnej matki, policjantki w męskich ciuchach i ściśniętym koczku. Niestety, z taką twarzą i figurą najgorsze ciuchy z Walmartu nie pomogą ;) Od razu widać niej glam-gwiazdę z czerwonego dywanu i basta. Susan Sarandon ma epizod, zupełnie niewykorzystany, podobnie Brolin czy Franco. Większosć tych wielkich nazwisk zagrała, ale właściwie ich tam nie widać.
Poza tym sama fabuła rozwleczona, akcja ledwo dycha, napięcia niemal nie ma. Śledztwo kołuje ślamazarnie, sporo banałów (pt. policjantka walcząca ze stereotypami w swoim ultra-testosteronowym miejscu pracy).
Film zbędny. Poprawny, ale niepotrzebny, bo wydźwięk jest powtórzony w kinie do zanudzenia.

Nie rozumiem krytyki w stosunku do Theron. Fakt, jest piękna kobietą, ale to nie oznacza że nie może zagrać policjantki itp. Wydaje mi się że o to chodziło w jej historii: samotna matka, piękna kobieta, która za swój wygląd i to że jest lubiana przez szefa (podoba się mu) jest traktowana tak a nie inaczej przez innych policjantów.
Zgadzam się co do roli Sarandon, a na Franko wogóle w filmie nie zwróciłam uwagi.

No jest trochę nachalna ta końcówka. Ale jak ten TL Jones gra!!! ;) Jak fajnie się go słucha np. jak opwiada dziecku policjantki o Golacie i Dawidzie. A co do tej agitki - przesadzasz. Muzykę do filmu napisał Clint Eastwood. Czy ten zagorzały republikanin chciałby wziąć udział w filmie zamówionym dla Demokratów? A poza tym - no do jasnej ciasnej - na prawdę wojna jest zła bo dziecko przejechali (co samo w sobie nie jest złe? cel uświęca środki??) - a fakt że dobrzy kumple ćwiartuję swojego kolegę?!?! pozdrawiam

Jak dla to przesłaniem jest prosta konstatacja, że wojna zmienia ludzi. Trudno się z tym nie zgodzić. Chłopak kierujący konwojem przejechał dzieciaka chyba jakoś na początku swojej misji w Iraku (pierwszy tydzień?) - zrobiło to na Nim jakieś wrażenie, zważywszy treść rozmowy telefonicznej z ojcem, chociaż zrobienie fotki miejsca jest już dla mnie dość chore, ale może to znak czasów. Chociaż konwój niby nie mógł się zatrzymać - kierujący przyspieszył, przejeżdżając dzieciaka, po czym stanął żeby popatrzeć i zrobić zdjęcie? A potem wszyscy już poczynali sobie niezgorzej, tak jakby odreagowując ("Doc", no i samo rozwiązanie śmierci żołnierza już w USA - bardzo, bardzo głupie). Dla mnie ten film się kupy nie trzyma, strasznie naiwny.