Czy ten film opowiada o strasznych konwenansach i biednym, uciemiężonym głównym bohaterze, który zmuszony przez społeczeństwo zawiera małżeństwo z osobą, której nie kocha? Archer zapewne zgodziłby się z tym opisem. Ale ja, widz, mam wątpliwości. Oto Archer, mężczyzna deklarujący się jako głęboko zakochany w dużo młodszej kobiecie - jeszcze dziewczynce, niepozbawionej jednak urody i subtelności związanej z młodością. Spotyka na swojej drodze ciotkę, skandalistkę, która oddalona od męża pragnie rozwodu. Archerowi wydaje się, że oto spotkał jedyną autentyczną, prawdziwą i dojrzałą osobę. W ciągu całego filmu z ust jego wybranki, Ellen, nie pada żadna ciekawa refleksja czy godna zapamiętania uwaga, o wyjątkowości Ellen nie świadczą jej przymioty a skandal, który ją otacza. Czy byłaby dla niego równie pociągająca gdyby była stanu wolnego? Śmiem wątpić. Główny bohater z łatwością ulega wdziękom hrabiny, obwołując się jedynym mężczyzną, który rozumie tę biedną kobietę. Jego wrogiem numer jeden staje się społeczeństwo, które jego zdaniem uniemożliwia jej rozkwit u boku innego mężczyzny - najlepiej jego. Mimo namiętności, którą odczuwa do Ellen żeni się z kobietą, której już nie kocha, ani nie szanuje - jako że jego uwaga jest w pełni skupiona na ciotce. Gdy młoda żona próbuje nawiązać z nim kontakt zniecierpliwiony zbywa jej uwagi, rozważając w jaki sposób może zorganizować schadzkę z ciotką. W pewnym momencie zaczyna wręcz fantazjować o jej śmierci. Oplata żonę kokonem z kłamstw, jednocześnie czując się cały czas ofiarą, jej ofiarą. Mężczyzna z chęcią skonsumowałby romans z hrabiną, ona jednak ma na tyle przyzwoitości, by odrzucać jego propozycje, a w końcu odrzucić go ostatecznie przeprowadzając się do Europy. Archer nie dałby za wygraną i ruszył w pogoń za niedoszłą kochanką, gdyby nie fakt, że jego żona spodziewa się dziecka. Para niedoszłych kochanków zostaje rozdzielona. Gdy po latach los znowu daje im szansę się spotkać, już nie są spętani węzłami małżeńskimi, ale Archer nie chce kalać swoich wspomnień spotkaniem z dawną miłością. Przyznaje jednak, że kobieta całe życie była obecna w jego myślach - jako wyidealizowany, niedoścignięty obraz, który nigdy nie miał możliwości sprawdzić się w prawdziwym życiu, w którym hrabinie puszczają nerwy, tworzą się zmarszczki, przybywa kilogramów, choruje, a może w końcu okazuje się, że poza skandalem, który okrywał ją za młodu nie łączy ich żadna komunia dusz. Archer uznaje, że lepiej nie kusić losu i zrezygnować ze sprawdzania czy jego fantazje pokrywają się z rzeczywistością. Szkoda tylko jego żony, która przez całe życie musiała konkurować z fantazją.