Kiedyś słyszałam , że im bardziej o kimś zdarza ci się myśleć, tym bardziej ta osoba jest wymyślona. Często dopowiadamy sobie jak ta druga inna osoba jest wspaniała,jaka idealna. Zakochujemy się platonicznie tak jak główny bohater. Czy on właściwie dobrze znał hrabinę ? Nie. Myślę, że obojga bardziej ciągnęło do tego co zakazane, do fizyczności, do chociaż dotknięcia się nie przez te jedwabne rękawiczki. Cóż...czasem nie można przestać o kimś myśleć wiele, wiele lat. Czasem ta jedna osoba wyryła w naszej pamięci swoją wlasną, wygodną kanapę i latami w niej siedzi. Pytanie tylko czy my na pewno ją znamy? Czy wiemy o jej wadach? Co lubi, jaki jest jej ulubiony kubek? Ile leje mleka do kawy? Główni bohaterowie z pewnoscią się rozumieli, ale jednak uważam, że ciągnęla ich do siebie bardziej namiętność. Nie miłość. Film ciekawy, piękne kostiumy, zdjęcia i taka trochę tęsknota za tym, że kiedyś to jednak były prawdziwe damy i mężczyźni z klasą. Mimo, że byli elitami , a dobre obyczaje były najważniejsze ,to jednak uważam, że kiedyś, to kobietę się zdobywało i było jakoś tak delikatniej i poetycko. Współczesnym nam to imponuje i się podoba, bo teraz wszystko przebiega szybko.