Zgadzam się z Twoją oceną - miałam podobne odczucia co do obrazu, muzyki, oscarowe peany na część strojów również były zasłużone. Współczesna muzyka, teledyskowy montaż- ciekawe triki... Leo grywał już ciekawsze postacie, i niby nie było głębi, ale jednak - przewrotność tkwi w tym, że obiekt westchnień Gatsby'ego nie okazał się tak niewinny, jak mogłoby się wydawać, a sam Gatsby pod skórą zblazowanego milionera krył w sobie jakąś niewinność i bezkompromisową wiarę w miłość. Piękny obrazek

Dodam jeszcze, że przydługi...

Nie rozumiem tych peanow na temat wizualiów filmu. Muzyka zwyczajnie nie pasowała do scen czy wydźwięku filmu - hiphopowe wstawki kłuły mnie w uszy - nie w tym rzecz, że to rok 1922 - bo to wcale nie jest film historyczny ani to nie jest nowy jork z XX wieku, muzyka zwyczajnie nie była zharmonizowana z tempem filmu. Co do obrazu zaś, może i było parę ładnych zdjęć, trudno określić BO MONTAŻ BYŁ JUŻ KOMPLETNIE SKOPANY i ledwie coś widziałem. Nie miałem kiedy nacieszyć się jakimkolwiek ujęciem, bo kamera zaraz śmigała w drugą stronę nie pozwalając mi skupić się na żadnym szczególe czy plenerze. Montaż nie pozwalał żadnej scenie wybrzmieć, odbierał wagę każdemu dialogowi, nie pozwalał się na niczym skupić. I tak przez cały film. Może wystawiłbym filmowi ze 2 gwiazdki więcej, gdyby nie ten montaż który praktycznie uniemożliwiał oglądanie filmu w spokoju. Jakby reżyser i montażysta byli w jakimś konflikcie i nawzajem sobie przeszkadzali. Zdjęcia i ich ułożenie czemuś służą. W Wielkim Gatsbym służa jedynie namieszaniu w filmie i rozpraszaniu widza.

W 90% mam te same odczucia. W filmie podoba mi się ta komiksowo-baśniowa sceneria z początków minionego wieku. Aktorów się nie czepiam. Natomiast historia mnie nie wciągnęła aż tak, jak sam miałem na to ochotę - fajny klimat filmu, aktorstwo niczego sobie (o ile nie bardzo dobre), muzyka całkiem oryginalna... No wszystko, żeby zaliczyć udany seans i... co?? Jak dla mnie opowieść po prostu nie jest aż tak ciekawa.
A co do przesłania: nie będę go formułował, ale wymowne jest to, że, jak to często bywa, człowiek który za życia jest kochany - wręcz uwielbiany - w swoją ostatnią drogę musi "iść" sam..., albo prawie sam.

Dla mnie groteskowo wyglądały sceny, gdzie ludzie zamiast do jazzu, tańczyli do dubstepu... Zabieg uważam za nietrafiony.
Generalnie fabułę bardzo spłycono. Choć książkę czytałem dawno temu, to zrobiła na mnie większe wrażenie. Po seansie odczuwałem niedosyt i rozdrażnienie.
Naciągane 5/10.

Nie czytałam książki, dlatego nie nie mam porównania, aczkolwiek film ukazuje wszystkie mroczne strony życia, to, że można być wielkim i zarazem „ubogim” człowiekiem. Podobało mi się przejść z baśniowego, pięknie wymyślonego, nierealnego świata do zakończenia, które jest przepełnione smutkiem i refleksją. Polecam, mimo tych wstawek muzycznych, które moim zdaniem nadały filmowi oryginalności.

Di Caprio to najwyższa półka aktorska!!!