Bałem się trochę tej ciekawostki, jaką był ten obraz reklamowany jako "Fiński film wojenny", lecz ciekawość podziałała i było zdecydowanie warto. :) Wyśmienity obraz, lecz dla przeciętnego zjadacza chleba, nieobeznanego w kinie wojennym, lub dopiero w nim raczkującym, z całą pewnością ten film okaże się zbyt ciężki do przebrnięcia.

Ogromne brawa za realizm i wiernie oddanie pola walki, oraz wyrazisty zarys postaci Fińskich żołnierzy, walczących niedaleko od swych domów ze świadomością, iż za żadną cenę nie mogą się wycofać. Bohaterską postawę Carla Mannerheima i obronę jego Fińskiej armii przed Armią Czerwoną, można ze stoickim spokojem porównywać do heroicznej Kampanii Wrześniowej, czy fanatycznej obrony Stalingradu. Wspaniałe zdjęcia i sceny batalistyczne, pokazujące pozycyjny charakter walk nad liną obronną Mannerheima. To jest kolejny ogromny plus dla twórców tego filmu, iż zaryzykowali pokazać nieco odmienne spojrzenie na tematykę "Wojny Zimowej". Nie ma dywersyjnych oddziałów narciarzy, wykorzystujących niemalże bezszelestne poruszanie się pośród arktycznej zimy i wykorzystywanie jej przeciwko radzieckim wojskom. Nie ma Fińskich snajperów, nazywanych "białą śmiercią" wśród żołnierzy radzieckich, budzących panikę i demoralizację w jej szeregach. Nie ma tych wymienionych elementów, najbardziej wśród wielu kojarzących się z charakterem wojny obronnej Finlandii. Jest ukazana wyczerpująca i zacięta wojna pozycyjna na wyczerpanie, zakończona podpisaniem traktatu pokojowego(jakże to było pyrrusowe zwycięstwo dla Stalina), gdy już zaledwie garstka Fińskich oddziałów raz za razem dalej stawiała zacięty opór radzieckim dywizjom pancernym.

Podsumowując, dodam, iż Talvisotę można śmiało postawić obok największych pereł Europejskiego kina wojennego z Niemieckimi i Rosyjskimi arcydziełami na czele.