Końcówka XVIII wieku, Paragwaj. Don Diego de Zama (Daniel Giménez Cacho) jest urodzonym w Ameryce Południowej oficerem hiszpańskiej armii. Mężczyzna czeka na list od króla pozwalający odbywać służbę w lepszej lokalizacji. W międzyczasie musi bez słowa sprzeciwu podejmować się wszystkich zadań powierzonych mu przez kolejnych gubernatorów. Kiedy w końcu Zama uświadamia sobie, że otrzymanie przeniesienia graniczy z cudem, zdesperowany postanawia dołączyć do grupy żołnierzy ścigających niebezpiecznego bandytę.

Znajdująca się na szczytach zestawień najlepszych filmów 2017 roku „Zama” to błyskotliwa, olśniewająca wizualnie opowieść o pułapce męskości. Jej więźniem staje się kolonialny urzędnik, rezydujący gdzieś w południowoamerykańskich tropikach. Choć osadzona w XVIII wieku, „Zama” jest filmem na wskroś współczesnym, a jej bohater przypomina daremnie wyglądającego awansu pracownika korporacji, który uzależnił całe swoje życie od mitycznej firmy; ślepego na to, że podczas, gdy on czeka na decyzję z centrali, wokół niego w najlepsze toczy się życie.

Tytułowy bohater Diego de Zama to zarządca rezydujący na peryferiach XVIII-wiecznej hiszpańskiej kolonii. Żyje w stanie ciągłego oczekiwania na awans, pragnie wykazać się przed mocodawcami i zostać przez nich dostrzeżony. Wypatrując przyszłości, nie dostrzega jednak wartości tego, co dzieje się wokół niego. Jest więźniem urzędu, człowiekiem uporczywie przywiązanym do rytuałów, patrzącym na siebie przez pryzmat swojej pozycji społecznej. Tropikalny upał i wilgoć szybko jednak demaskują pustkę przywiezionych z Europy norm. Im rozpaczliwiej bohater trzyma się sztywnych reguł, których w jego mniemaniu przestrzegać powinien urzędnik, kolonizator i dumny biały mężczyzna, tym więcej czeka go upokorzeń.