Osadzony w realiach Republiki Weimarskiej dramat w reżyserii Davida Hemmingsa. W tytułowej roli możemy podziwiać Davida Bowiego, co było zarazem główną przyczyną, dla której po ów obraz sięgnąłem. Jest to historia porucznika niemieckiej armii, który po zakończeniu I Wojny Światowej zostaje mężczyzną do towarzystwa dla zamożnych dam.
"Schöner Gigolo..." poniósł spektakularną klapę w kinach, czego efektem było skrócenie filmu przez Hemmingsa - pierwotna wersja liczyła sobie dwie i pół godziny trwania, po przemontowaniu z myślą o rynku brytyjskim obraz liczył sobie nieco ponad sto minut. Udało mi się dotrzeć niestety jedynie do skróconego materiału, w całości w języku angielskim. Sam Bowie okreslił tę produkcję krótko i dosyć dosadnie, jako "32 filmy Presleya skondensowane do jednej pozycji". Trudno nie oddać mu racji, gdyż "Just a gigolo" zawodzi zarówno jako obraz postępującego moralnego zepsucia w Berlinie lat 20-ych, jak i jako melodramat, którym w pewnym sensie również ma być. Widoczne, miejscami chyba aż za bardzo, są tu inspiracje "Kabaretem", co w pewnym sensie tłumaczy udział muzyka w przedsięwzięciu - w tym okresie Bowie fascynował się właśnie Rzeszą okresu międzywojennego, co zaowocowało m.in. nawiązaniem kontaktu z Christopherem Isherwoodem, którego proza posłużyła za podstawę scenariusza filmu Boba Fosse'a.
Nawet jeśli jednak przyjmiemy omawianą pozycję za ambitną porażkę, to i tak istnieją powody, dla których nie sposób przejśc obok niej obojętnie. Oprócz Bowiego mamy tutaj również Kim Novak,Sydne Rome i... Marlenę Dietrich w jej ostatnim ekranowym występie (do którego skuszona została ponoć wysoką gażą). Jest także stosowny rozmach oraz klimat - może nie tak wyrazisty, jakby się tego chciało, ale gdzieś tam wisi w powietrzu ten "urok dekadencji". Braki odnotowujemy niestety w treści, która okazuje się być rozczarowująco skąpa.