John LennonI

W 2005 roku znalazł się na 3. pozycji na liście amerykańskiego magazynu "Forbes" najlepiej zarabiających nieboszczyków.

Jest synem Julii i Alfreda Lennonów.

Wydał następujące książki:
- 1964 r. - "In His Own Write" (wydanie polskie pt. "Na własne kopyto" w 1994 r.);
- 1965 r. - "A Spaniard in the Works" (wydanie polskie pt. "Na własne kopyto" w 1994 r.);
- 1986 r. - "Skywriting by Word of Mouth" (wydanie pośmiertne);
- 1992 r. - "Ai: Japan Through John Lennon's Eyes: A Personal Sketchbook" (wydanie pośmiertne);
- 1999 r. - "Real Love: The Drawings for Sean" (wydanie pośmiertne);
- 2011 r. - "The Collected Artwork" (wydanie pośmiertne);
- 2012 r. - "The John Lennon Letters" (wydanie pośmiertne; wydanie polskie pt. "John Lennon. Listy" w 2012 r.);
- 2018 r. "Imagine John Yoko" (z Yoko Ono; wydanie pośmiertne);
- 2020 r. - "John & Yoko / Plastic Ono Band" (z Yoko Ono; wydanie pośmiertne).

W listopadzie 1969 roku John odesłał królowej, otrzymany w 1965 roku, Order Imperium Brytyjskiego, jako protest przeciw zaangażowaniu Wielkiej Brytanii w konflikty zbrojne w Wietnamie i Biafrze.

Dakota House, w którym Lennon zamieszkał z Yoko po przeprowadzce do Nowego Jorku, to ten sam dom, w którym działa się akcja filmu "Dziecko Rosemary" Romana Polańskiego z 1968 roku.

Wyreżyserował następujące teledyski:
- 1967 r. - "A Day in the Life" - The Beatles;
- 1968 r. - "Lady Madonna" - The Beatles;
- 1969 r. - "The Ballad of John and Yoko", "Something" - The Beatles, "Give Peace a Chance", "Cold Turkey" - Plastic Ono Band;
- 1971 r. - "Imagine", "Crippled Inside", "Jealous Guy", "It's So Hard", "I Don't Wanna Be a Soldier Mama", "Gimme Some Truth", "Oh My Love", "How Do You Sleep?", "How?", "Oh Yoko!" - John Lennon, "Power to the People" - John Lennon & Plastic Ono Band, "Don't Count the Waves", "Mrs. Lennon" - Yoko Ono;
- 1973 r. - "Mind Games" - John Lennon;
- 1974 r. - "Whatever Gets You Thru the Night" - John Lennon;
- 1980 r. - "(Just Like) Starting Over" - John Lennon;
- 1981 r. - "Woman" - John Lennon;
- 1984 r. - "Nobody Told Me", "Borrowed Time", "I'm Stepping Out", "Grow Old with Me" - John Lennon;
- 1999 r. - "Hey Bulldog" - The Beatles;
- 2003 r. - "#9 Dream", "Stand by Me", "Beautiful Boy (Darling Boy)", "Watching the Wheels" - John Lennon, "Give Peace a Chance" - Plastic Ono Band.

W 2004 roku znalazł się na 1 miejscu w rankingu magazynu "Q" na największe gwiazdy muzyczne wszech czasów.

Ciało Lennona zostało skremowane. Yoko Ono nigdy nie powiedziała, co się stało z jego prochami.

W 1996 roku występem Stevie'ego Wondera w Atlancie zaczęła się nieformalna tradycja wykonywania "Imagine" Lennona na otwarciu bądź zamknięciu igrzysk olimpijskich. Po utwór uważany za światowy hymn pokoju sięgnięto następnie w Turynie (2006 - Yoko Ono i Peter Gabriel), Londynie (2012 - Liverpool Philharmonic Youth Choir i The Liverpool Signing Choir), Pjongczangu (2018 - Ha Hyun-woo, Jeon In-kwon, Lee Eun-mi i Ahn Ji-young), Tokio (2021 - John Legend, Keith Urban, Angélique Kidjo, Alejandro Sanz i Suginami Jidô Gasshôdan) oraz Pekinie (2022). W nawiązaniu do tego pomysłu Lady Gaga zaśpiewała "Imagine" na otwarciu Igrzysk Europejskich w Baku (2015).

Jego wizerunek został pośmiertnie wykorzystany w następujących reklamach:
- 1997 r. - spot promocyjny Apple "Think Different" (razem z Albertem Einsteinem, Bobem Dylanem, Martinem Lutherem Kingiem Jr., Richardem Bransonem, Yoko Ono, Buckminsterem Fullerem, Thomasem Edisonem, Muhammadem Alim, Tedem Turnerem, Marią Callas, Mahatmą Gandhim, Amelią Earhart, Alfredem Hitchcockiem, Marthą Graham, Jimem Hensonem, Frankiem Lloydem Wrightem i Pablo Picasso);
- 2008 r. - kampania charytatywna organizacji One Laptop Per Child na rzecz zapewnienia najbiedniejszym dzieciom laptopów;
- 2010 r. - samochód Citroën DS3.

W 1991 roku otrzymał pośmiertnie Grammy Lifetime Achievement Award za całokształt twórczości.

Wydał następujące albumy:
- 1968 r. - "Unfinished Music No.1: Two Virgins" (wraz z Yoko Ono);
- 1969 r. - "Unfinished Music No.2: Life with the Lions" (wraz z Yoko Ono), "Wedding Album" (wraz z Yoko Ono);
- 1970 r. - "John Lennon/Plastic Ono Band";
- 1971 r. - "Imagine";
- 1972 r. - "Some Time in New York City" (wraz z Yoko Ono);
- 1973 r. - "Mind Games";
- 1974 r. - "Walls and Bridges";
- 1975 r. - "Rock 'n' Roll";
- 1980 r. - "Double Fantasy" (wraz z Yoko Ono);
- 1984 r. - "Milk and Honey" (wydany pośmiertnie, wraz z Yoko Ono).

W 1971 roku wystąpił w teledysku Yoko Ono do utworu "Mrs. Lennon".

Został zastrzelony, kiedy wracał ze studia nagrań, w poniedziałek 8 grudnia 1980 roku przez szalonego fana Marka Davida Chapmana. Zdarzenie to miało miejsce w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA).

Miał podłożyć głos pod postacie sępów w animacji "Księga dżungli" razem z pozostałymi członkami zespołu The Beatles. Jednak po jego sprzeciwie pomysł upadł i zatrudniono J. Pata O'Malleya, Chada Stuarta, Lorda Tima Hudsona i Digby'ego Wolfe'a.

W latach 60. Apple Films, wytwórnia filmowa Beatlesów, chciała zekranizować trylogię "Władca Pierścieni" J.R.R. Tolkiena. W filmie mieli zagrać: Lennon jako Gollum (wedle innych źródeł - Gandalf lub Frodo Baggins), McCartney jako Frodo Baggins, Starr jako Sam Gamgee, a Harrison jako Gandalf. Reżyserzy, z którymi kontaktował się producent Denis O'Dell (Stanley Kubrick, Michelangelo Antonioni, David Lean), ostatecznie zrezygnowali z udziału w projekcie. Aktorski film "Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia" wyreżyserował Peter Jackson, Golluma zaś zagrał Andy Serkis.

W 1968 roku założył własną wytwórnię muzyczną Apple Records (razem z Paulem McCartneyem, George'em Harrisonem i Ringo Starrem).

Od drugiej połowy lat 60. Lennon coraz częściej angażował się w muzyczne i pozamuzyczne projekty z Yoko Ono. Nagrał z nią trzy płyty stanowiące frapujące, lecz bardzo awangardowe kolaże dźwiękowe.

Rola Stephena Falkena w "Grach wojennych" była napisana z myślą właśnie o Lennonie. Ostatecznie otrzymał ją John Wood.

W 2004 roku magazyn "Rolling Stone" sklasyfikował jego utwór "Imagine" na trzeciej pozycji w rankingu 500 utworów muzycznych wszech czasów.

Od królowej Elżbiety otrzymał Order Imperium Brytyjskiego klasy MBE i tytuł Kawalera Orderu.

Był członkiem następujących zespołów:
- The Blackjacks (1956; wokal, gitara);
- The Quarrymen (1956-1960; wokal, gitara, gitara rytmiczna);
- Johnny and the Moondogs (1958; wokal);
- Japage 3 (1958-1959; wokal, gitara rytmiczna);
- The Beatals (1960; wokal, gitara);
- The Nerk Twins (1960; wokal, gitara);
- The Silver Beetles (1960; wokal, gitara rytmiczna);
- The Silver Beats (1960; wokal, gitara rytmiczna);
- Long John and the Silver Beatles (1960; wokal, gitara rytmiczna);
- The Silver Beatles (1960; wokal, gitara rytmiczna);
- The Beatles (1960-1970; wokal, gitara rytmiczna, gitara prowadząca, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, perkusja, instrumenty perkusyjne, harmonijka ustna, saksofon, syntezatory, wokal wspomagający);
- The Beatmakers (1961; fortepian);
- The Dirty Mac (1968; wokal, gitara rytmiczna);
- Plastic Ono Band (1969-1974; wokal, gitara rytmiczna, gitara, instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne, wokal wspomagający).

Ukończył Quarry Bank High School w Liverpoolu (Anglia, Wielka Brytania).

W 2002 roku w plebiscycie BBC na 100 najważniejszych Brytyjczyków wszech czasów nazwisko Lennona znalazło się na ósmym miejscu.