Mieczysław Pawlikowski

Urodził się w 1920 roku w Żytomierzu. Jako uczeń gimnazjum ukończył kurs szybowcowy i pokochał teatr. Lotnictwo i aktorstwo były sprawami, które w jego życiu miały odegrać ważne role. W 1939 roku, uciekając przed okupacją, wywędrował przez Słowację i Węgry do Francji, gdzie zgłosił się do powstającego tam polskiego wojska. Na lotnisku Lyon-Bron, z podobnych jemu cywilnych ochotników zafascynowanych lotnictwem, uformowano 5. Eskadrę Ochotniczą, której wszyscy członkowie w kwietniu 1940 roku znaleźli się w Anglii. Tam, przed rozpoczęciem szkolenia bojowego, Pawlikowski zgłosił się do Lotniczej Czołówki Teatralnej i jako aktor brał udział w przedstawieniach organizowanych dla polskich żołnierzy. Pracował też - jako spiker i lektor - dla BBC.

W 1942 roku zdał w Londynie aktorski egzamin eksternistyczny. Po uzyskaniu specjalności bombardiera w 1943 roku skierowany został do dywizjonu 300 nocnych bombowców, a następnie pełnił służbę w dywizjonie 301. Brał udział w wielu lotach bojowych nad terytorium Niemiec oraz krajów okupowanych, m.in. Polski i Francji. Podczas jednej z takich wypraw jego samolot został zestrzelony, ale załodze (przy pomocy francuskiego ruchu oporu) po trzech miesiącach udało się dotrzeć do Anglii.

Po zakończeniu wojny Pawlikowski, w 1945 roku, wrócił do Polski i został aktorem warszawskich Miejskich Teatrów Dramatycznych. Sezon 1947/48 spędził w kieleckim Teatrze im. S. Żeromskiego (przez krótki okres był kierownikiem oddziału tego teatru w Radomiu). Od 1948 roku nie opuszczał już stolicy, pracując kolejno w Teatrze Klasycznym, Powszechnym, Domu Wojska Polskiego, Narodowym, Współczesnym, Ateneum i znów we Współczesnym. Estrada Domu Wojska Polskiego "Miniatury" gościła go w latach 1959-61. Potem Teatr Syrena i powrót do Współczesnego. Następne 8 lat spędził na deskach Teatru Polskiego, a lata 1975-77 w Teatrze Powszechnym. Od roku 1977 aż do śmierci - występował w Teatrze Nowym.

Przez cały ten czas powstawały też jego role filmowe, grał w Teatrze Telewizji, wielokrotnie występował w Polskim Radiu, brał również udział w wielu przedsięwzięciach estradowych (dość długo prowadził m.in. popularny "Podwieczorek przy mikrofonie"). Obsadzany był często w rolach komediowych, a kreowane przez niego postacie emanowały jego własnym ciepłem i serdecznością. Nie było to bez wpływu na powierzenie mu roli, która przyniosła mu największą popularność - Onufrego Zagłoby w filmie Hoffmana "Pan Wołodyjowski". Jego działalność jako pisarza jest mniej znana. W 1958 roku wydał swoje wojenne wspomnienia zatytułowane "Siedmiu z Halifaxa J", a w roku śmierci ukazał się tomik jego wierszy "Dwie tęsknoty". Zmarł w wieku 58 lat, w Warszawie. Pochowany jest na Wojskowym Cmentarzu Powązkowskim, kwatera 10-D-2.