Recenzja filmu

Droga przez Teksas (2013)
David Gordon Green
Paul Rudd
Emile Hirsch

Poszli w las

Bo "Prince Avalanche" to nie tylko zbiór odegranych w leśnej scenerii skeczów. Między kolejnymi humorystycznymi potyczkami bohaterów reżyser wplata bardziej refleksyjne momenty, gdy Alvin
Kto oczekuje od "Prince Avalanche" – remake'u islandzkiego "Either Way" – powtórki z "Gerry'ego", srogo się zawiedzie (albo ucieszy – zależy, co myśli o filmie Gusa Van Santa). Ogólny zarys fabuły wydaje się w końcu podobny: dwóch facetów przez półtorej godziny snuje się po pustkowiu. Reżyser David Gordon Green jest jednak przede wszystkim twórcą komediowym. Ale i tak bliżej "Prince Avalanche" do jego wczesnych niezależnych filmów niż bardziej popularnych produkcji ("Boski chillout", "Wasza wysokość"), z którymi kojarzymy teraz jego nazwisko.

Alvin (Paul Rudd) i Lance (Emile Hirsch) pracują na terenie lasu, przez który niedawno przeszedł pożar. Zajmują się głównie malowaniem na jezdni żółtych pasów i stawianiem słupów ostrzegawczych. Lance jest bratem dziewczyny Alvina i tamten, zatrudniając go do tego zajęcia, zrobił mu przysługę. Sam traktuje to zadanie z powagą, czerpiąc przyjemność z odosobnienia i widząc w nim swego rodzaju sprawdzian dojrzałości. Jego towarzysz natomiast marzy jedynie o kolejnym weekendzie, kiedy będzie mógł wrócić do miasta, gdzie czekają go dziewczyny i imprezy.

Skontrastowana para protagonistów – gruby i chudy, głupi i głupszy itp. – to komediowa tradycja, w którą jasno wpisuje się reżyser. Paul Rudd, z przystrzyżoną czupryną, wąsikiem i w workowatych roboczych spodniach, przypomina nawet miejscami Charliego Chaplina. Ale duet uwięzionych w rutynie powtarzalnych czynności bohaterów kojarzyć się też może choćby z beckettowskim "Czekając na Godota". Rudd i Hirsch z komediowym wyczuciem ożywiają na ekranie parę swoich bohaterów. Przekomarzanki obibokowatego Lance'a z usiłującym przyjąć pozycję męskiego autorytetu Alvinem są naprawdę zabawne – nawet nie tyle dzięki wybornie napisanym żartom, ale właśnie wykonawczej chemii. Ale obaj aktorzy potrafią też uderzyć w tony dramatyczne.

Bo "Prince Avalanche" to nie tylko zbiór odegranych w leśnej scenerii skeczów. Między kolejnymi humorystycznymi potyczkami bohaterów reżyser wplata bardziej refleksyjne momenty, gdy Alvin wędruje samotnie po spalonym lesie, obserwując wracającą do życia faunę i florę, kontrastującą z pozostałościami po katastrofie. W rozegranych przy dźwiękach muzyki zespołu Explosions In The Sky montażowych sekwencjach film nabiera wręcz epickiego oddechu. Miejscami trochę za bardzo ociera się o pretensjonalną metafizykę – pojawia się nawet wątek z duchem – ale na każdy podniosły moment przypada równoważący go celny żart. Poza tym emocjonalny kręgosłup filmu – relacja między parą bohaterów – pozostaje silny; nawet gdy po obligatoryjnym kryzysie przyjaźni dostajemy pokrzepiającą puentę.

No i mamy tu jeden z zabawniejszych w całej historii kina sposobów na pojawienie się napisu tytułowego.
1 10
Moja ocena:
7
Rocznik 1985, absolwent filmoznawstwa UAM. Dziennikarz portalu Filmweb. Publikował lub publikuje również m.in. w "Przekroju", "Ekranach" i "Dwutygodniku". Współorganizował trzy edycje Festiwalu... przejdź do profilu
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?

Pobierz aplikację Filmwebu!

Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
phones