Recenzja filmu

Halloween (1978)

Od zawsze ludzie byli przekonani, że aby film lub książka była przerażająca, musi być w niej zawarte wiele brutalnych scen albo paranormalnych zjawisk. "Halloween" Johna Carpentera to doskonały dowód na to, że horror nie musi być krwawy, aby był straszny. Ten niskobudżetowy slasher zna chyba każdy miłośnik filmów grozy. Został on nagrodzony dwoma Saturnami i jest jednym z najpopularniejszych thrillerów na świecie. Opowiada on o psychopacie Michaelu Myersie, który uciekł ze szpitala psychiatrycznego. A może opowiem od początku.

W 1963 roku, 31 października, w małym miasteczku Haddonfield sześcioletni Michael Myers przy użyciu noża rzeźnickiego, zabił swoją swoją starszą siostrę Judith. Po tym wydarzeniu został on wysłany do szpitala psychiatrycznego, w którym przebywał piętnaście lat. Jak dowiadujemy się potem od jego lekarza, przez ten czas nie odezwał się on ani razu. Wreszcie w nocy z 30 na 31 października 1978 roku ucieka on ze szpitala i wraca do swojego rodzinnego miasteczka. W pogoń za nim wyrusza dr Sam Loomis (Donald Pleasence). Jest to psychiatra Michaela Myersa, który ma na jego punkcie obsesję. W tym czasie poznajemy bohaterkę Laurie Strode (Jamie Lee Curtis). Wraz ze swoją przyjaciółką Annie Brackett (Nancy Kyes) opiekują się dziećmi w noc halloweenową. Miały one zamiar spokojnie przeżyć ten wieczór, jednak plany pokrzyżował im Michael Myers. 

Według mnie fascynujące jest to, iż produkcja Johna Carpentera, trwająca około półtorej godziny, posiada tylko cztery sceny, w których Michael Myers okrutnie rozprawia się ze swoimi ofiarami. Poza tym, żadna z tych scen nie trwa nawet pół minuty. Pomimo tego, oglądając ten horror, ciągle czujemy strach przed naszym antagonistą. Przez czas trwania filmu możemy zauważyć w tle postać Michaela Myersa obserwującego głównych bohaterów. Z anielską cierpliwością czeka na moment, w którym może zaatakować. Jeszcze jedną rzeczą, przez którą thriller ten staje się straszniejszy, jest zachowanie lekarza Michaela. Cały czas mówi on o tym, że "Myers to nie człowiek" oraz  że "Haddonfield czeka pewna śmierć".  Oglądając film, odczuwa się niepokój i ma się uczucie, że jest się obserwowanym.

Osobny akapit chciałbym poświęcić jeszcze postaci samego Michaela Myersa, w którego idealnie wcielił się Tony Moran. Pozbawiony empatii oraz poczucia winy morderca jest idealnym przykładem dobrego antagonisty. Mężczyzna ten nie ma żadnego motywu, on po prostu zabija. W filmie nie wypowiedział ani jednego słowa, poza tym nosił dobrze znaną każdemu, przerażającą maskę, przez co staje się jeszcze straszniejszy. Po pewnym czasie oglądania tego slashera przestaje się uważać Myersa za człowieka. Opisując Michaela, uważam za trafne stwierdzenie "diabeł z anielską cierpliwością".

Jeśli chodzi o stronę techniczną filmu, to efekty specjalne są dobre jak na rok 1978. Trzeba jednak pamiętać, że jest to niskobudżetowy horror, który nie miał być hitem. Poza tym nie można porównywać go do dzisiejszych wysokobudżetowych produkcji. Według mnie ważnym aspektem jest również muzyka, za którą także był odpowiedzialny John Carpenter. Nadaje ona mrocznego, tajemniczego klimatu i uważam, że bez niej film nie byłby taki sam.

Podsumowując, uważam, iż film "Halloween" Johna Carpentera to klasyczny horror, który powinien znać każdy miłośnik slasherów. Osobiście jest to mój ulubiony film, lubię co jakiś czas do niego wracać i poleciłbym go każdemu.