Tamers uważam za zdecydowanie najlepszy sezon digimonów. Przed obejrzeniem, mimo wielu świetnych "recenzji", miałam duże obawy. Moja główna obawa wiązała się z opowiedzeniem zupełnie nowej historii z nowymi bohaterami. Dwa pierwsze sezony stanowiły całość, zaś ten miał odciąć się od wątków znanych z serii Adventures i to okazało się świetnym pomysłem - nowe postaci nie męczą tak jak bohaterowie 02. Tu mamy nowe podejście. Tamersi są rozbudowanymi postaciami, każdy ma do opowiedzenia jakąś historię - samotniczka Rika, Kazu, który marzy o zostaniu Tamersem, Suzie, której "słodycz" sprawia, że zły digimon staje się dobry, czy Jeri, która przechodzi przez cały wachlarz emocji od zauroczenia poprzez strach, odwagę, aż po żal i przebaczenie.
Dziecinność zostaje zastąpiona przez dojrzałość. Digimony to już nie tylko partnerzy, ale stworzenia, które są równoprawnymi bohaterami, chociażby Impmon i jego samotność. Seria Tamers jest mniej przewidywalna, bardziej dojrzała, a czasem wzruszająca i zabawna.
Jedyne co troszeczkę przeszkadzało mi to najwyższe poziomy digimonów. Były... trochę przekombinowane. O ile w Adventures digimony miały prosty styl, tak tutaj mają dużo akcesoriów, tarcz, broni, symboli, ozdóbek - trochę tego za dużo.
W każdym razie jest to seria warta polecenia.