Chłopak nie grzeszy intelektem, ale jak tylko dziadek Irene próbuje mu wbić trochę rozumu do łba (sam też za wiele go nie posiada, ale w porównaniu z Nelsonem, jego matką i znajomymi, to jest geniuszem), to jego matka albo znajoma zaraz go przekonują jaki to on jest "naj" i w ogóle, zamiast pozwolić dziadkowi, co prawda bardzo topornie, ale jednak nauczyć go kilku życiowych zasad, takich jak systematyczna praca, dzięki którym może nie skończy w rynsztoku.

Co tylko gdzieś tam jego rozum zaczął dawać znać o swoim istnieniu, to Nata i jego matka zaraz przekonywały go, że wszystko z nim ok. Jak poszedł podpalić melinę ćpunów, to prawie że dał się zabić jak ostatni debil. Dziadek z kumplami uratowali mu życie. Coś tam zaczęło do niego docierać, że powinien się cieszyć, że w ogóle żyje, to Nata zaczęła mu wmawiać, że jest lokalnym bohaterem, bo każdy się przekonał, że Sandro nie jest nietykalny, i że Nelson powinien zostać jakimś lokalnym liderem, co dałby przykład, jak postawić się szefowi lokalnego półświatka. Niech go jeszcze wystawią w wyborach prezydenckich.

Dopiero na końcu zrozumiał, że jeśli naprawdę kocha Irene, to musi z nią zerwać, żeby wyrwała się z tego beznadziejnego środowiska, w którym on może zgnić, że dziewczyna ma szansę na dużo lepsze życie, ale nie chce z niej skorzystać tylko z jego powodu. Dobrze że w pobliżu akurat nie było Naty czy jego matki, bo nawet to by próbowały wybić mu z głowy.