Największym fanem anime nie jestem, ale po obejrzeniu kilkudziesięciu mam już swoich faworytów. Po „Ergo Proxy” i „Death Note” przyszedł czas na miejsce trzecie moich ulubionych filmów z Japonii. „Scratchujący Samuraj” (jak brzmi ponoć dosłowne tłumaczenie) niespecjalnie przekonał mnie swoimi opisami. Hip-hop i jakiś „samuraj pachnący słonecznikami”… Niechęć trwała tylko kilka minut. Później była już miłość.

Porwały mnie oryginalność i wykonanie „Samurai Shamploo”. Nie jakość animacji stanowią dla mnie sile serialu, ale przyznam, że miło patrzy się na dobrą animację. Ponadto muzyka, której z nazwy nie lubię, w tym przypadku jest jednym z najmocniejszych punktów tej historii, podkreśla tylko jej oryginalność – w końcu jednym z humorystycznych elementów „Samurai Champloo” jest nieścisłość historyczna co do umiejscowienia akcji – nie wiemy do końca w jakiej epoce żyją nasi bohaterowie. W końcu serial o samurajach, w którym nie pogubimy się nie znając historii Japonii. Są owszem jakieś autentyczne wydarzenia i wzmianki historyczne, ale nie wpływają one specjalnie życie postaci serialu – są tylko jednym ze „smaczków”. Całe udźwiękowienie jest fantastyczne, ale nie mogę nie wspomnieć kolejnego cudownego „openingu” i „endingu”, które zaskoczyły mnie po raz kolejny – wydaje się, że Japończycy są w tym mistrzami. Co do tradycyjnych przerw dzielących poszczególne epizody na połowy (nie wiem jak nazywa się ta część serialu), to twórcy popisali się tworząc do każdego odcinka zupełnie inny, przez to dodając do całości miłego dodatku, jak mały owoc schowany w pysznym torcie.

Ale czym byłby serial fantastyczny technicznie bez dobrej fabuły i przede wszystkim interesujących postaci? Fuu jest kelnerką w barze. Jej życie zmienia się w momencie, kiedy podpada lokalnym bandziorom. Z opresji ratuje ją Mugen – młody wojownik, który właściwie pomaga jej przez przypadek, walkę traktując jako wyzwanie. W tym samym lokalu spotyka się z roninem Jinem – równie doskonałym wojownikiem. W końcu znudzeni słabymi przeciwnikami wojownicy trafiają na godnego przeciwnika - siebie. Tarapaty powodują, że to Fuu tym razem ratuje życie obu chłopakom i od tego momentu trójka znajomych rozpoczyna podróż. Fuu jest sierotą i z momentem poznania obu chłopaków jej życie zaczna ruszać z miejsca – ci jeszcze tego nie wiedzą, ale ich życie też zacznie mieć sens w chwili, gdy zaczną mieć o co i dla kogo walczyć. Niby głupia historia i nic specjalnego… Fuu jest typową dziewczyną z charakterkiem. miewa swoje kobiece czułe momenty, jak i kobiecą natrętność i humory – idealna postać, nie przerysowana i skrajna, za to całkiem realna i bardzo śmieszna. Stanowi niesamowity kontrast dla reszty paczki. Fuu wykorzystuje okazję, że uratowania życia chłopakom i korzystając z ich samurajskiego honoru tworzy słowną umowę – nie będą ze sobą walczyć na śmierć, dopóki nie pomogą jej znaleźć „samuraja pachnącego słonecznikami”. Ten zaś stanowi główną tajemnicę serialu, zresztą wyśmienicie wyjaśnioną – myślę, że jest na co czekać przez ponad dwadzieścia odcinków. Tak więc cały przez cały czas trwania serialu Jin i Mugen starają się wykorzystać okazję aby po pierwsze uciec od natrętnej Fuu, po drugie przekonać się, który z nich jest bardziej zabójczym samurajem, próbując stoczyć ze sobą pojedynek na śmierć i życie. Poza tym, że obaj są młodzi i niepokonani mają inną wspólną cechę – permanentnie dogryzają sobie nawzajem, a najchętniej Fuu. Ten element jest wyjątkowo ciekawy, bowiem nie raz dochodzi do sytuacji, że w trójce znajomych przebywających ze sobą dłuższy czas tworzą się nieformalne zmowy i sojusze. Wygląda to zabawnie, kiedy co jakiś czas chłopaki nabijają się z Fuu, a innym razem Fuu wyśmiewa z którymś z kolegów pozostałego. Przy okazji wszyscy uczą się do siebie dystansu. Mugen jest przykładem analfabety i człowieka kierującego się jak w tytułowej piosence instynktem -„kiedy nie mam planu, zdaję się na instynkt”. Ale w przeciwieństwie do Jina, Mugen jest śmielszy i zabawniejszy. Jin to skrajny ciągle zamyślony indywidualista. Różnorodność postaci to chyba największy plus serialu. Ponadto, obaj mają nie jedno na sumieniu i ścigają ich wiecznie demony przeszłości.

Odcinki dzielą się na pojedyncze oraz takie złożone z kilku części – przeważnie dwóch. Kontrastuje w nich świetny humor z brutalnością i nieraz tragedią. Napięcie obu wyważone jest doskonale. W niektórych odcinkach wszystko wydaje się być bardzo poważne, a niektóre są jakby fabularnym skokiem w bok (podobnie było w „Ego Proxy”). Na przykład odcinek o malarzu geju, odcinek o żywych trupach nawiązujących do starego horroru z Belą Lugosi -„White Zombie” albo też zupełnie jajcarski epizod o baseballu, który stanowi ostatni śmieszny przystanek przed najbardziej dramatycznymi dwoma ostatnimi epizodami. Żeby było ciekawiej, uważam że ostatnie trzy epizody są jednymi z najmocniejszych, tak więc tym przyjemniej zapamiętuje się cały serial. Nagrodą za tak długą i trudną podróż może się okazać wspomniany „słonecznikowy samuraj”, może skarb, może pierwsza przyjaźń, a może śmierć… Naprawdę, do samego końca nie miałem pojęcia, jak wszystko się skończy.