Ten film bezsprzecznie ma swój urok. Gdyby nie to, powiem szczerze, byłby nie do zniesienia. To łzawa historyjka o dwójce specyficznych postaci, które los ciągnie ku sobie. Happy endu oczywiście nie będzie, jak przystało na "true melodramat". Takich opowieści było miliony, a ta do pewnego momentu niczym się od nich nie rożni. Mamy stały wachlarz scen typowych dla gatunku i szkielet akcji który można szybko przewidzieć.
Czemu więc Deerfielda warto zobaczyć? No pierwsza zaleta jest oczywista - Al Pacino. Jak zwykle świetny, dostajemy tutaj bardzo stonowaną kreację, opartą na "milczących scenach". Ten gość potrafi uratować wszystko swoją rolą. A druga zaleta to kilka "magicznych" momentów, które ostro kontrastują z kilkoma oczywistymi zagrywkami w tym gatunku. Moment rozmowy z iluzjonistą, przełamanie się Bobby'ego w ostatnich minutach, czy sen na samym początku na prawdę wryły mi się w pamięć. Szkoda że cały film bywał niestety zbyt schematyczny (pewnie przez to że Pollack sztywno trzymał się powieści- ale to tylko moje gdybanie) bo mogło być dużo lepiej. Słabe 6 to jedyne co mogę wystawić.