Grupa pracowników małej firmy remontowej dostaje najważniejsze jak dotąd zlecenie. Mają odrestaurować budynek byłego szpitala psychiatrycznego zamkniętego przed laty. Jeden z nich odkrywa salę, w której znajdują się archiwalne taśmy z zapisem terapii psychiatrycznych. Tytułowa sesja numer 9 dotyczy rozmów osoby cierpiącej na schizofrenię (ostatnio popularny temat), która popełniła morderstwo na własnej rodzinie. Historia ta, jest podobna do historii jaka wydarzy się w budynku pracującym tam robotnikom. W tym dziwny, i przerażającym (jak dla kogo) miejscu odkryją się ukryte cechy każdego z pracowników firmy. Jeden z nich panicznie boi się ciemności, inny ma kłopoty w rodzinie, kolejny jest sfrustrowany zawodem jaki wykonuje, następnego chciwość doprowadza do tragedii.

Gdy spostrzegłem, że film nakręcony został przez nieznaną wytwórnię, to już zapowiedziało film bez efektów, który będzie starał się przestraszyć fabułą oraz co najwyżej klimatem. Jak najbardziej w niektórych filmach jest to możliwe, wszystko bowiem zależy od umiejętności twórców oraz aktorów. Niestety jedyne co przeraża, to tradycyjne zagrywki reżyserskie. Stosuje on raczej tanie sposoby na przestraszenie widza ("Blair Witch Project" itp.). Niestety film nie tylko mnie nie przeraził, ale też znudził maksymalnie. Kiedy już wczułem się w płytki co prawda klimat opuszczonego szpitala, w momencie gdy miało nastąpić jakieś straszne wydarzenie, zupełnie wygasły moje emocje. Pozytywnymi aspektami filmu jakie przypadły mi do gustu były dwie rzeczy. Po pierwsze taśma z sesji dziewiątej słuchana przez bohatera filmu po ciemku. Po drugie zakończenie filmu wyjaśniające zagadkę szefa firmy budowlanej. Pomysł na film był niezły, gorzej już z realizacją.

Cóż dodać? Słyszałem, że co po niektórzy wychodzili z kina przestraszeni i usatysfakcjonowani. Może gdybym zobaczył film w kinie ta recenzja byłaby inna. Tego się nie dowiem, bo nie mam zamiaru więcej oglądać tej niskobudżetowej produkcji.