obydwie wersje są piękne i wzruszające, ale jeśli miałabym wybrać- wybrałabym wersję amerykańską. Zgadzam się, że pies grający Hachiko powinień okazywać więcej uczuć, czego zabrakło w wersji japońskiej, która moim zdaniem i tak jest świetna i z pewnością warta obejrzenia.

W filmie moim zdaniem wszystko psuje pies grający Hachiko, który momentami wygląda jak kukła bez jakichkolwiek emocji. Pies był perfekcyjnie ułożony i przez to wypadł sztucznie - przykładowo przy spotkaniu po wielu latach z żoną swojego właściciela nawet nie zamerdał ogonem, a miłość profesora do psa wyglądała na...

po 1 to historia japońska i ten film podobno oddaje wszystko w 100% a amerykańska pewnie upiększona
po 2 kto zwrócił uwagę na lata produkcji obu filmów?
dziękuję za uwagę

Pamiętam jak oglądaliśmy ten film z klasą na j. polskim, większość klasy się popłakała, w tym ja. Mój Przyjaciel Hachiko jest jednym z moich ulubionych filmów. Naprawdę polecam! :)

Nie ujmując temu filmowi,jednak wersja nowsza duzo lepsza.

wszystko to co w tej wersji było piękne skopiowano do amerykańskiej.
ujęcia, muzyka...
niestety amerykańska wersja w pogoni za pieniądzem, uprościła historię, zmieniła ją...

przecież ten pies żył na prawdę! jak można niszczyć te sceny?! tą historię?! tą prawdziwą historię tęsknoty?!
jak można niszczyć taki piękny...

Jest to bardzo wzruszająca dla mnie historia. :-( Nawet się popłakałem. Widać, że jednak pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Gdy pan Hatiego umarł,pies bardzo to przeżył, nie wiedząc, że jego pan już nie wróci. Czekał cały czas biedny na stacji. Brawa za pomysł filmu!!! :-)

ale może japończycy maja inne podejscie do dramatów czasami cos im wyjdzie czasami nie ale ogólnie trzyma poziom może po prostu wypłakałem sie na wersji amerykańskiej...

Daje słabszą ocenę niż przy filmie "Mój przyjaciel Hachiko" ze względu na błędy które są widoczne jak np. przy scenie kiedy profesor pojawia się na stacji i podchodzi do psa po czym z nim idzie, w tym momencie widać, że ciągnie go za sznurek więc pies wcale nie idzie za nim z własnej woli. W kolejnej scenie widać, że...

Zacznę od japońskiego języka-brzmiącego bardzo złowrogo na przełomie lat 20 i 30
gdy do władzy w Japonii pchali się tacy psychopatyczni militaryści jak Tojo, Naguno czy Yamamoto, który utopili w krwi pół Azji.Ten język ni cholery nie chcę mi się skojarzyć z literaturą lub poezją.
Profesor Ueno przedstawiony...