Nie mam nic przeciwko filmowym eksperymentom. Ba, wiele z nich uważam za świetne. "Happy People" jednak do nich zdecydowanie nie zaliczę. Film to nadęty, napuszony ostrym montażem, elektroniczną muzą i najprzeróżniejszymi formami wizualnymi, które ukrywają banalną prawdę, że we współczesnym oszalałym na punkcie konsumpcji świecie ginie zwykłe ludzkie istnienie. Zblazowani bohaterowie smęcą coś tam przez pół filmu, by na końcu radośnie wędrować sobie po sielskim widoczku z zielonymi polami. Olbrzymia liczba symboli sprawia, że film jest po prostu nieczytelny. Akcja jest prymitywna, a losami bohaterów nie sposób się przejąć. Dzieło zniszczenia dopełnia straszliwie toporna gra aktorska i ciężkie do strawienia pseudofilozoficzne dialogi.
Całość sprawia wrażenie bełkotu cierpiącego na psychozę depresyjno-maniakalną zbiega z wariatkowa, któremu przypadkiem wpadła w ręce kamera filmowa.