Slashery charakteryzują się tym, że głównym bohaterem w przeciwieństwie do innych rodzajów tego gatunku, jak i w przypadku większości przypadków w innych gatunkach, głównym bohaterem nie jest osoba, która na końcu przeżywa (bądź poświęca się, zabijając mordercę), lecz sam morderca. Tak się już przyjęło. Ów morderca zazwyczaj ma w sobie charyzmę i urok, dzięki którym "lubimy" go i po części może nawet mu kibicujemy. W przypadku filmu Lustiga (przynajmniej w moim odczuciu) jest inaczej. Co prawda twórcy każą nam się zastanawiać "dlaczego", jednak bohater jest gruby i obleśny, a jego monologi wypowiadane w domowym zaciszu są żałosne i niemal budzą śmiech. Swoją niezłą muzyką (acz nie ratującą filmu) okrasza etatowy u Lustiga kompozytor Jay Chattaway, ale niewiele jest w stanie zrobić. Ot, nudny, miejski film grozy z najgłupszą w całym filmie końcówką.