Powieść „Wpuść mnie” Lindqvista czyta się bardzo dobrze i pochłania szybko, ale w porównaniu ze swoją adaptacją jest przeładowana wątkami, niepotrzebną makabrą (to zapewne element, który miał szokować i przyciągnąć czytelnika) oraz perwersjami seksualnymi, jej konstrukcja zaś sprawia wrażenie nieco zwichniętej.
Film wydaje się przy niej czystszy i bardziej elegancki. A że wielu rzeczy łopatologicznie w nim nie wyjaśniono, otwiera także widzom znacznie szersze pole do interpretacji i własnych przemyśleń.

Ponieważ scenarzystą był sam autor książki, można przypuszczać iż przemyślał kilka rzeczy ponownie i wyciągnął z tej historii samą esencję, doskonale zresztą przekładając ją na język filmu. I to filmu nakręconego w minimalistyczny, wręcz surowy sposób, gdzie powolne tempo narracji, wydarzenia, spojrzenia i proste dialogi mówią nam więcej, niż długie tyrady i opisy lub pełna zawijasów fabularnych akcja innych podobnych „dzieł”.

Przykładowo (SPOILERY):
- Autorzy filmu skrócili losy świeżej wampirzycy Victorii, ograniczając się do wskazania jej stanu, scenki z kotami i samobójstwa; podobnie wątki jej przyjaciół pijaczków. Praktycznie pominęli rozbudowane w książce wątki Tommy’ego i związku jego matki z policjantem Staffanem. Zrezygnowali ze scen Oskara z metrem i pożarem w szkole oraz ze zdjęciami braci Forsberg.
- Co bardzo ważne, zrezygnowano z „ożywiania” Hakana i robienia z niego zombie, kończąc jego wątek śmiercią w szpitalu. W ten sposób postać ta tylko zyskała, zamiast horrorowych eventów oraz obrzydliwych szczegółów, wyeksponowano poświęcenie i tragedię człowieka.
- Wyrzucono większość wątków homo i pedofilskich, historię Eli, szczegóły jej „współpracy” z Hakanem; nawet okoliczność że niekoniecznie jest ona osobą, którą się być wydaje, zaledwie zasygnalizowano (jak widać po wpisach na forum, większość widzów nie domyśliła się prawdy – i bardzo dobrze, cała historia staje się przez to bardziej uniwersalna).
- W to miejsce bardziej skupiono się na przyjaźni /miłości?/ outsiderów oraz ukazaniu samotności ludzi i kłopotów społecznych w tym bogatym, pozornie szczęśliwym społeczeństwie. Akcja dzieje się w 1981, a jednak już wtedy w filmie i książce nie ma praktycznie pełnych rodzin, normalnych ludzi i stosunków międzyludzkich, wszystko przesiąknięte jest jakąś dekadencją, depresyjnym nastrojem i rozpaczliwym poszukiwaniem ciepła oraz sensu. Ostatnio widać to wyraźnie we wszystkich skandynawskich historiach – książkach i filmach, kryminałach i horrorach (ilmy Moodyssona, cykl Wallandera, „Insomnia”, Lindqvist, podobno też Stieg Larsson, filmy takie jak „Den Osynlige”, „Brysomme Mannen”, czy „Naboer”, itp.). Mam silne wrażenie, że jakiś strach przed przyszłością i przeczucie czegoś złego wychodzi tam od pewnego czasu z podświadomości społecznej. W większości historii, jak i w naszym filmie, dzięki pomysłom autorów lub elementom nadprzyrodzonym sens się pojawia, ludzie się odnajdują. Ale w prawdziwym życiu?

W każdym razie film świetnie wpisuje się w tę tendencję, jest przy tym dziełem właściwie skomponowanym, przemyślanym, szokującym tylko w tych kilku momentach, w których naprawdę potrzeba, otwiera jednocześnie wiele problemów i daje wiele możliwości ich interpretacji. Jeśli dodać do tego doskonałe aktorstwo, zdjęcia i wspaniałą muzykę, otrzymujemy prawdziwe arcydzieło.
Książka natomiast sygnalizuje wszystkie te kwestie, lecz wydaje się bardziej bestsellerowym horrorem - czytadłem. Choć nie należy do najcieńszych, jej akcja gna do przodu jak oszalała, a jednocześnie powieść naszpikowana jest wątpliwymi „atrakcjami” fabularnymi i opisowymi oraz dosyć tanią psychologią większości postaci pobocznych. Ponadto wyraźnie widać seksualne zwichrowania autora i zapewne związane z tym poczucie winy (więc wymyślił on sobie eskapistycznie idealnego, „bezpiecznego” partnera – istotę androgyniczną, wyglądająca jak dziecko, lecz dzieckiem nie będącą, radzącą sobie, ale zarazem wymagającą opieki, jednocześnie niewinną i potworną; wszystko to zaś podszyte jest mrocznymi fantazjami, w książce objawiającymi się morderstwami, perwersjami we wspomnieniach Eli i historią Hakana, będącego zdaje się alter ego autora). Powieść czyta się b. dobrze, polecam ją wszystkim, szczególnie zaś zainteresowanym nieujawnionymi w filmie szczegółami. Jednak prawdziwym dziełem o uniwersalnej wymowie jest dla mnie film Alfredsona, nie książka Linqvista.