widzę, że większość osób, które zechciały się wypowiedzieć na temat filmu odnoszą się stricte do wątku tradycji. jestem ciekawa, czy ktoś podobnie, jak ja spostrzegł tu metaforę życia, jako takiego teatru mundi, gdzie, wszyscy wchodzą w swoje role, a zejście ze sceny kończy się tragicznie, bo na takie akty nie ma po prostu miejsca?
ponad to po raz kolejny w azjatyckim filmie zauważyłam "unikanie" twarzy niektórych bohaterów. słychać głos, czasem ujawnia się kawałek sylwetki, ale nigdy twarz, nie mówiąc już o zbliżeniach, tak jakby reżyser nie chciał nimi zakłócać obrazu. jakie są wasze spostrzeżenia na ten temat?