Strona główna Newsy Filmy Festiwale i nagrody 48. FPFF Gdynia: Chce się żyć, chce się nic

48. FPFF Gdynia: Chce się żyć, chce się nic

Już dziś poznamy laureatów 48. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Zanim jednak jurorzy ujawnią swoje werdykty, przeczytajcie kolejną recenzję filmu walczącego o Złote Lwy. Damian Jankowski ocenia optymistyczne "Święto ognia" w reżyserii Kingi Dębskiej.

recenzja filmu "Święto ognia", reż. Kinga Dębska

Święto życia
autor: Damian Jankowski

"Przez ostatnie lata umacnia się we mnie przekonanie, że trzeba patrzeć i żyć na «tak»" – te słowa Krzysztofa Krauzego, wypowiedziane kiedyś po zrealizowaniu "Mojego Nikifora", przypomniały mi się podczas seansu "Święta ognia", nowego filmu Kingi Dębskiej. Albo inaczej: wracały do mnie niczym bumerang, jak refren piosenki słuchanej o poranku przed ciężkim dniem.

Tym razem reżyserka "Moich córek krów" nie sięga autoterapeutycznie do własnych wspomnień, adaptuje natomiast materiał literacki – bestsellerową powieść Jakuba Małeckiego sprzed dwóch lat. Oto historia sióstr: cierpiącej na dziecięce porażenie mózgowe Nastki (Paulina Pytlak) i marzącej o baletowej karierze Łucji (tancerka Opery Narodowej Joanna Drabik). Dziewczyny wchodzą w dorosłość w otoczeniu troskliwego, nieco gapowatego ojca (Tomasz Sapryk) i ekscentrycznej sąsiadki (Kinga Preis w swoim żywiole), a pod tajemniczą nieobecność mamy (Karolina Gruszka).

Przyznajmy otwarcie: nie jest łatwo podejmować w kinie, zwłaszcza polskim, temat niepełnosprawności. Trudno powiedzieć tu coś nowego po "Chce się żyć" Macieja Pieprzycy z pamiętną, brawurową rolą Dawida Ogrodnika (choć Bartosz Blaschke pokazał niedawno "Sonatą", że jest to jednak możliwe). Dębska – za Małeckim – obiera inny kierunek. Portretując świat Nastki, jej niepowtarzalną percepcję, przygląda się jednocześnie innym światom: na czele ze światem Łucji, o tyle podobnym do świata jej siostry (obie zmagają się z ograniczeniami własnych ciał), co od tamtego zupełnie odrębnym, a przecież równie niepowtarzalnym. Dzięki temu relacja dziewczyn okazuje się zażyła, ale w uczciwy sposób, który zbyt rzadko wybrzmiewa w tego typu historiach, lekką ręką pomijających odczucia pozostałych członków rodzin osób z niepełnosprawnościami – młodsza siostra jest ważna dla starszej, nie wypełnia jej jednak całego życia. W domu rodzinnym dobro Nastki pozostaje dla wszystkich bez wątpienia ważne, ale poza progiem Łucja musi sama mierzyć się z trudami ścieżki, którą obrała. Popełniać błędy, błądzić, szukać czegoś, co nada jej egzystencji sens. Sens, który będzie zapewne inny niż sens siostry.

Całą recenzję autorstwa Damiana Jankowskiego znajdziecie TUTAJ.