Nie dziwię się, że Peruwiańczyk Juan Daniel Molero został pieszczochem festiwalu w Rotterdamie, a "Wideofilia" zgarnęła nagrodę za odwagę filmowej formy oraz ważkość socjologicznej refleksji. Obraz młodzieży (żeby nie powiedzieć: współczesności), który wyłania się z tego filmu, jest skrojony pod wrażliwość kogoś, kto nie wychodzi z sali kinowej. Dziwi mnie natomiast, że tak młody człowiek bez wahania wszedł w buty moralisty i stanął z bacikiem nad pokoleniem współczesnych nastolatków.

Czego tutaj nie ma: cyberseks i podziemny rynek porno, portale społecznościowe i świątynie Majów, memy i virale, celuloid i rozpikselowana cyfra. A pośród chaosu – kilkoro dryfujących bohaterów: domorosły filozof czekający na implozję świata, chłopak próbujący nagrać debiutanckiego pornosa, dziewczyna uzależniona od świntuszenia w sieci. Kontekst społeczno-rodzinny oczywiście nie istnieje, sceny wiszą w próżni, świat wokół naszkicowano tak pobieżnie, że równie dobrze można osadzić całość w kartonowych dekoracjach i zastąpić aktorów manekinami.



Ton, którym Molero o tym wszystkim rozprawia, bywa trudny do zniesienia. Z offu płynie strumień świadomości bohaterów, a diagnoza upadku cywilizacji i erozji międzyludzkich więzi ubrana jest w formę pretensjonalnych monologów. Bohaterowie śnią koszmary o internecie, w patchworkowej fakturze obrazu filmiki z Youtube'a przeplatają się z wycinkami czatów, emotikonami, ostrzeżeniami systemowymi, gifami. I choć trudno odmówić reżyserowi estetycznego wyczucia oraz finezji w łączeniu tych znaków, to koncept pozostaje najzwyczajniej w świecie dęty.

Oczywiście, im dalej w las, tym wyraźniejsza eskalacja formalnych szaleństw. Metafora życia w erze informacyjnego szumu oraz nadmiaru bodźców jest czytelna od początku, lecz Molero – któremu najwyraźniej obca jest ironia – musi cały czas dociskać pedał gazu. Forma robi wrażenie, więc kraksa jest głośna i efektowna. Nie zmienia to jednak faktu, że wyjdziecie z niej poturbowani.