Bohaterka nowego filmu Jasmili Žbanić staje przed trudnym wyborem. Musi zadecydować, czy wolałaby żyć i wychować dziecko z poczciwym pijaczkiem, czy też maniakiem religijnym. Oba warianty mają zalety i wady. Pijaczek traci pracę z powodu nałogu, ale nawet przez myśl mu nie przejdzie, by oskarżać rodzinę ukochanej o tchórzostwo i zanik wiary. Maniak prawi morały i odmawia seksu przedmałżeńskiego, lecz nie tyka butelki i zachowuje się z szacunkiem w stosunku do partnerki. Obaj kochają równie mocno, bo są tą samą osobą – wypalonym nieudacznikiem, który  odradza się na nowo w meczecie.

Luna i Amar mieszkają w Sarajewie. Ona pracuje jako stewardessa, on jest kontrolerem lotów. Życie na kocią łapę nie przeszkadza im w snuciu planów spłodzenia potomka. Problem w tym, że plemniki Amara są ponoć za mało ruchliwe, dlatego trzeba będzie skorzystać z zapłodnienia in vitro.  Mężczyzna za bardzo się tym nie przejmuje – stres i wszelkie niepowodzenia lubi zalać rakiją, którą zdarza mu się pić nawet na służbie. Gdy jego alkoholowe upodobanie wychodzi na jaw, otrzymuje od przełożonych wypowiedzenie. Los zsyła jednak Amarowi dawnego kolegę z wojska. Ten proponuje mu pracę nauczyciela w obozie wahhabitów – fundamentalistycznego odłamu islamu podejrzewanego o terroryzm.



Wewnętrzna przemiana Amara następuje szybko i bezboleśnie. Alkoholik staje się surowym dogmatykiem, zamieniając jedno uzależnienie na inne. Nie targają już nim żadne wątpliwości i chęć (choćby najmniejsza) sięgnięcia po kieliszek. Dawna egzystencja, wypełniona zabawą i rozpustą, odchodzi w zapomnienie. Co za nudziarz! Gdyby to jego  Žbanić uczyniła centralną postacią swojego filmu, najprawdopodobniej nie dałoby się go oglądać. Jak wskazuje jednak tytuł, poruszamy się po jej drodze. Jej, czyli Luny (świetna Zrinka Cvitešić) – ładnej i sympatycznej dziewczyny, która ma już dosyć ziemskich posłańców Boga. To właśnie oni sprawili, że musiała uciekać z rodzinnej miejscowości w trakcie bośniackiej wojny. Choć na lufach karabinów nieśli religię inną od tej, którą wyznaje Amar, byli tak samo zaślepieni.

Opozycje, które buduje Žbanić, wydają się niekiedy zbyt proste: libertynizm kontra duchowość, kobiety wyzwolone kontra kobiety stłamszone, itd. Na szczęście Luna jest zbyt skomplikowaną i niejednoznaczną postacią, by dało się ją wtłoczyć w jakiekolwiek ramy. Emocjonalna szamotanina bohaterki bywa autentycznie przejmująca, nawet jeśli reżyserka na siłę próbuje udramatyzować jej losy. Luna zadaje pytania o własną tożsamość i siłę uczucia, którym darzy Amara. Czy dla mężczyzny warto poświęcić własną niezależność? Czy można konkurować z Bogiem o zainteresowanie ukochanego? Tyle wątpliwości, a na drodze nie postawiono ani jednego drogowskazu.