Jeśli utrzymanemu w gangsterskim klimacie prologowi towarzyszy muzyka chłopców z Placebo (albo ich anonimowych braci po mikrofonie rodem z Bułgarii), wiadomo, że będzie tu konflikt stylistycznych priorytetów. To jednak pikuś w porównaniu z tym, co dzieje się później, gdy ów konflikt ogarnia całą fabułę. "Polowanie na małe drapieżniki" to w zasadzie dwa filmy w jednym. Konia z rzędem i sokowirówkę temu, kto odgadnie, na jakiej zasadzie je połączono. 

Odpychające kluby i zatęchłe szatnie, wódka, koks, dziwki. Dzieciarnia wąchająca klej, sztanga na widełkach (dla kondycji), białe podkoszulki, czarne skóry – to chleb powszedni dla groźnego ex-gangstera, który kulom się nie kłania, z kurami spać nie chodzi, a zęby przemywa łyskaczem. Wymiętolony romantyk z rozrzewnieniem wspomina martwych kumpli, a w wolnych chwilach zajmuje się swoją zniedołężniałą ciotką. Kusząc los i próbując zaliczyć jak najefektowniejszy upadek, naciska na odcisk lokalnemu mafiozo.

Po drugiej stronie tęczy żyje grupka nastolatków – dwie rozchichotane trzpiotki, zwieszony komputerowiec i wyautowany dzieciak, który u psychoanalityczki przepracowuje swoją chorobliwą nieśmiałość. Motylki, wróbelki i smakowe piwo; dmuchawce, latawce, wiatr. I zielona ławeczka, na której być może usiądzie Ta Jedyna – to z kolei jego chleb powszedni.



Oczywiście, musi dojść do zderzenia. Ale co właściwie z niego wynika? Obraz Markova nie jest przecież ani metaforyczną historią o tym, że przypominamy kosmiczne mrówki, drepczące w zaklętym kręgu, ani psychologicznym studium wykluczenia. Nie ma tu ani formalizmu, który odwracałby uwagę od myślowej miałkości, ani wielkiego konceptu, pozwalającego dostrzec w utworze nieudany eksperyment. To wyłącznie zlepek nierozwiniętych idei. 

Jako że film pokazywano w ramach Warszawskiego Festiwalu Filmowego, po pomoc sięgnąłem do źródeł. W katalogu festiwalowym czytamy: "to historia o miłości i rozpaczy, nadziei i rozczarowaniu, zemście i objawieniu". 

Tego nie przewidziałem.