Jason Blum to wszechstronny producent, ale swoją pozycję zawdzięcza przede wszystkim horrorom niskobudżetowym. To za jego sprawą światło dzienne ujrzały serie "Paranormal Activity", "Noc oczyszczenia", "Naznaczony" i "Sinister". Dlatego też dla wielu osób "Chłopak z sąsiedztwa", przynajmniej na początku, będzie sporym zaskoczeniem. W końcu, co też Jennifer Lopez może robić w produkcji Bluma? Zmieszanie spotęguje pierwszy akt, któremu zdecydowanie bliżej do filmów w stylu "Pięćdziesięciu twarzy Greya". Obraz Roba Cohena zaczyna się jak zmysłowy romans, pokazując siłę fizycznego przyciągania dojrzałej, wciąż atrakcyjnej kobiety do młodzieńca o jędrnym, dobrze zbudowanym ciele. Reżyser niewiele pozostawia wyobraźni widzów, nasycając film namiętnością, pasją i półnagimi ciałami głównych bohaterów.


Wkrótce jednak okazuje się, że i obsada, i pierwszy akt są tylko pozorami. "Chłopak z sąsiedztwa" szybko wskakuje na tory typowej narracji pochodzącej od Blumhouse Productions. Gorący romans zmienia się w thriller o niestabilnym chłopaku i kobiecie, która karze męża za chwile słabości, a sama staje się ofiarą własnego braku rozsądku. Drugi akt jest jednak równie zwodniczy co pierwszy. Twórcy prowadzą fabułę w duchu wielkich thrillerów erotycznych z lat 80., by następnie wykonać jeszcze jeden nieprzewidywalny zwrot w estetyce filmu. Finałowej rozgrywce bliżej do zupełnie innego gatunku.



Te nieoczekiwane zmiany formuły filmu są jednym z większych plusów dzieła Roba Cohena. Doskonale bowiem przełamują monotonię przewidywalności i wtórności fabuły w obrębie poszczególnych aktów. Scenariusz Barbary Curry nie grzeszy bowiem oryginalnością. Przypomina raczej hurtowo tworzone powiastki pulpowe, w których historia i skład bohaterów pozostaje ten sam, zmianie ulegają jedynie dekoracje. Ta przewidywalność fabuły usypia czujność widza, który może nie zdawać sobie sprawę z tego, że w "Chłopaku z sąsiedztwa" istotne jest nie to, co opowiada, ale w jaki sposób to robi.


Muszę jednak wyraźnie podkreślić: "Chłopak z sąsiedztwa" nie jest dobrym filmem. Należy go przypisać do kategorii "wstydliwych przyjemności", bo nawet świadomość obcowania z przeciętną produkcją nie zmienia faktu, że miło się go ogląda. Dużą rolę odegrał w tym dobór obsady. Ani Lopez, ani Ryan Guzman nie tworzą tu zapadających w pamięć kreacji aktorskich. Ich gra jest adekwatna i nic ponadto. Ale też nie tego wymagali od nich twórcy i nie tego będzie oczekiwać większość widowni. "Chłopak z sąsiedztwa" to film skierowany przede wszystkim do tych, którzy uważają, że Lopez i Guzman są atrakcyjnymi fizycznie osobami. Cohen i spółka z całą pewnością tak sądzą i przez większość filmu robią wszystko, by tę atrakcyjność ukazać. Lopez paraduje więc w kusych wdziankach podkreślających jej doskonałą figurę. W przypadku Guzmana twórcy znajdują sporo pretekstów, by pozbawić go ubrania.

"Chłopak z sąsiedztwa" jest więc typową opowieścią o atrakcyjnych ludziach, którzy wpadają w tarapaty. Piękno staje się tu śmiertelną pułapką sprowadzającą bohaterów na manowce ku uciesze widowni. Czasami w kinie nic więcej nie potrzeba.